Ontmoeting in den vreemde

De mooiste weg van Nieuw Zeeland loopt van Havelock naar Picton. Queen Charlotte Drive heet-ie. Hij is maar 40 km lang en toch zie ik er tegenop als een berg, Letterlijk, want de weg ligt op hoogte. En bovenal: in die 40 km zitten 340 bochten! Prachtige uitzichten natuurlijk. Als het helder is. We vertrekken bijtijds uit Havelock om rond 11 uur in Picton te zijn. En we hebben pech. Of geluk, net hoe je het bekijkt. De wolken hangen zo laag dat de bergen tot onder de hoogte van de weg in de mist zitten. “Daar begin ik niet aan”, zeg ik tegen de bijrijder. Ze geeft me groot gelijk.
Je kunt uiteraard ook gewoon de SH6 volgen. Dan is het weliswaar 70 km, maar de reistijd is hetzelfde. De weg is zo vlak als de Wieringermeerpolder. Alleen staan de landerijen vol met wijnranken i.p.v. kool. Het is hier de Marlborough Sauvion Blanc streek.

Tegen de tijd dat we in Picton zijn is de bewolking verdwenen. Toch jammer. Het is inmiddels al behoorlijk warm. We moeten ons een uur van te voren melden op het parkeerterrein. De ferry is een grote boot van Nederlandse makelij met 10 dekken. Van alle gemakken voorzien, waaronder kotszakjes op ontelbare plaatsen. Niet nodig vandaag, want de boot is uiterst stabiel en de Tasman Zee is spiegelglad. Na 3,5 uur ben je in Wellington.

Wellington willen we wel bekijken, maar als elke grote stad kampen ze met een gebrek aan parkeerruimte. Bovendien rij ik niet graag in een vreemde stad. We hebben onderdak gevonden op een camping aan zee in Paekakariki (het vergt enige oefening), 30 km verderop. Kun je met de metro naar hartje Wellington. Slim hè.

Eén van de belangrijkste attracties in Wellington is het Te Paka Museum. Zo goed als nieuw, immens groot, prachtig ingericht en heel divers. Het is gratis toegankelijk en druk bezocht. Hier vind je o.a. alles over de Maori-geschiedenis, inclusief het origineel van het verdrag van Waitanga. Spoedcursus: na bloedige gevechten tussen de Maori’s en Engelsen wordt in dit verdrag de overgave vastgelegd en de rechten van de Maori’s beschreven. Heeft weinig geholpen, want anno nu vind je de oorspronkelijke bewoners vooral terug bij de reinigingsdienst, als buschauffeur en suppoost o.i.d. Gastarbeiders in eigen land, met concurrentie van Aziaten.

Op zoek naar de VVV hoor ik opeens mijn naam roepen. Nou heten er meer mensen John hier, maar er is even niemand in de buurt. Aan de overkant staat iemand driftig te zwaaien. Thea van Kouwen, de vriendin van Henk Loots. Championners waar ik de laatste jaren nauw contact mee had. We wisten uit eerdere mailcontacten dat ze in NZ waren, fietsend uiteraard. Zij reizen van Auckland naar Christchurch. We hebben een kleine 10 minuten om bij te praten, want ze zaten al in de bus voor een stadstoer. Zijn ook verkleurd.
Wij gaan op zoek naar het vertrekpunt van de kabeltram. Aangelegd in 1920 of zo, voor de ontwikkeling van de eerste uitbreidingszone van Wellington. Intussen is de hele heuvel volgebouwd. Het vertrekpunt zit ergens in een steegje tussen twee drukke winkelstraten, op de benedenverdieping van een kantoortoren. Vanaf het eindpunt zie je Wellington in één oogopslag. En wij houden van opschieten. Desondanks lopen we naar beneden door een fraaie botanische tuin.

Eén dagje stad is wel weer genoeg voor ons. Op naar Mt Taranaki.

Hou doe
Greet&John