Oh Lord, beetje regen a.u.b.

3-4-5 februari

Het grootste deel van NZ klaagt steen en been vanwege de natte zomer. In Northland – de streek boven Auckland – klagen ze vanwege de droogte. Er is hier de laatste drie maanden geen drup gevallen. Het vee heeft er onder te lijden. Er is nog net geen noodtoestand afgekondigd. Het hostel in Omamere zit vol, dus zijn we neergestreken in het aangrenzende Opononi. Maar we hadden jullie Whangarei beloofd.

Het regent licht in Hahei als we vertrekken. Er is hier een benzinepomp, maar die rekent woekerprijzen. NZ$ 1,92. Dat is bijna een euro de liter. Schande. Melden in de supermarkt, nou vooruit buurtsuper, die zetten dan de pomp voor je aan. Hoezo primitief? Tegen de tijd dat we weer op de SH zijn is het al weer droog. En als het zonnetje hier eenmaal doorkomt is het meteen zomer. Het blijft de hele dag zo. Enige spannende aan de rit naar Whangarei: we moeten dwars door Auckland. Op de kaart ziet het er verschrikkelijk ingewikkeld uit, met een spaghetti kluwen van doorgaande wegen. Maar SH1- je komt er niet omheen – heeft blijkbaar een beschermde status. Gewoon in de meest rechtse baan blijven en dan is het een ‘peace of cake’. We lunchen in Orewa, een van de vele badplaatsjes aan de oostkust van Northland. Je kunt bijna met je auto het strand oprijden.

Het hostel in Whangarei is er weer eens een van vergane glorie. Geheel opgetrokken van Kaurihout in de Victoriaanse tijd. Helaas hebben ze alles geschilderd. Mooie hoge kamers, Wim. Moet je creatief behangen. De eigenaar is een Nederlandse emigrant. Moet hier ongeveer gelijk met m’n zus aangekomen zijn. Het Nederlands is-ie verleerd. De stad zelf heeft een hoog deja-vu-gehalte: het centrum gaat nog wel, maar de rest is triest. Saai, hoop beton, fantasieloos, ouwe meuk. Maar we hebben wel lekker gegeten bij een Iers restaurant.

Voor de oversteek naar de westkust nemen we weer eens een binnenweg. 10 km wegwerkzaamheden. Komt uit in Kaikohe. Nog triester dan Whangarei. In deze contreien wonen veel Maori’s en dat is in het dorp terug te zien. Er zijn diverse bureautjes met voorlichting over werkloosheidsuitkering en ‘Women Rights’. Weg van het aanrecht e.d.

Opononi ligt aan een lagune. Het uitzicht wordt beheerst door een enorme zandheuvel. Een van de attracties is dan ook ‘sandsurfing’. We hebben het niemand zien doen overigens. Je kunt hier wel leuke strandwandelingen maken. Daar beginnen we maar mee voordat we ons ‘hotel’ opzoeken. Het is er in ieder geval het juiste weer voor.
‘Mountain Lodge’, ons logies, doet z’n naam eer aan. Het ligt 5 km buiten het dorp en, erger, bijna 10 minuten rijden bergop. Over een onverharde boerenweg met uitgesleten bochten. Het ‘chalet’ staat op het terrein van een boerderij, samen met een hoeveelheid aftandse caravans zonder wielen. De hele entourage doet je denken dat je op een autosloperij beland bent. Dat is net niet zo, want die ligt direct na de eerste bocht omhoog. En er is er ook een onderaan de weg. Milieubewust volk die Kiwi’s.
We maken kennis met een Nederlands echtpaar van onze leeftijd. Urenlang mee gekletst, want Greet en de man blijken gemeenschappelijke kennissen te hebben. Morgen alweer bier en wijn halen.

Het bezoek aan Waipoua Forest is een aanrader. De 30 km er naartoe is minstens zo mooi als de Forgotten World. En net zo bochtig en steil. De bezienswaardigheden staan duidelijk aangegeven. De eerste ligt amper 5 minuten lopen vanaf de weg. Wat een overweldigend tafereel! Na ons komen een stel Japanners en die gaan compleet uit hun dak bij het zien van ‘The Lord of the Forest’. 245 m3 hout uit één boom! En dan heb ik het alleen over de stam. Afijn, de foto’s spreken voor zich. Dit is indrukwekkend! En dan te bedenken dat in grote delen van NZ dit soort reuzen voorkwamen. Het Kaurihout is echter overal geschikt voor. Het is licht, gemakkelijk te bewerken en het was er in grote hoeveelheden. Al in de tijd van Captain Cook, de ontdekker van NZ, werd met de roofbouw begonnen om zijn schepen te repareren. Gelukkig hebben de autoriteiten ingezien dat een aantal bomen voor het nageslacht dienden te worden bewaard. Die worden dan ook afdoende beschermd . Waar de wortelstelsels gevaar lopen op beschadiging zijn keurige loopbruggetjes aangebracht.
Met het bezoek aan de Kauribomen is de dag echter niet vol te krijgen. Terug in Opononi rijden we naar het uitzichtpunt bij de monding van de lagune. Ligt zo’n 80 meter boven de met veel geweld aanrollende golven. We dalen af naar het strand en volgen de kustlijn tot we er vanaf kunnen. Dat blijkt pas in het dorp bij de aanlegsteiger. Dan moet je dus lopend weer terug naar de parkeerplaats. Twee km terug en 80 meter hoger. En het is echt warm geworden. Afijn, we hebben het overleefd. Het vochtverlies vullen we aan bij het Opononi Beach Hotel (de dorpskroeg) en besluiten er aansluitend maar een luxe maaltijd aan vast te knopen. Als we maar voor donker terug zijn in de Lodge. Anders komen we niet meer boven ben ik bang.
In het huis is het inmiddels druk geworden. Zelfs een paar van de caravans zijn verhuurd. We boffen dat we niet zelf hoeven te koken. Bij onze nieuwbakken kennissen halen we het bier en de wijn terug. Zij slapen in een andere lodge dan wij. Om in het donker terug te komen heb ik gelukkig een klein zaklantaarntje meegenomen (daar had ik er destijds voor de baas 500 van ingekocht). Zonder lantaarnpalen en stadsverlichting, boven in de heuvels, bij niet-volle maan, is het zó donker, dat de Grote Beer zijn staart laat zien! Nou, dan is het donker hoor!

Er staat in Opononi een standbeeld(je) voor een dolfijn. OPO heet-ie en hij is zo mogelijk nog beroemder dan Mokol in Whakatane. Twee jaar lang verscheen hij hier in de lagune, nam kinderen mee aan z’n vin en gaf privéshows van zijn zwemkunst. Tot een of andere malloot hem doodschoot en het vlees verkocht.

Morgen nog even een ritje van vier uur naar Auckland en dan zijn we het hele land rond geweest. Wat een avontuur hè?

Greet&John