Terug naar de beschaving
Door: papa lingen
Blijf op de hoogte en volg John
08 Februari 2010 | Nieuw Zeeland, Auckland
6-7-8 februari
Het is alweer mooi weer vandaag. Nog steeds moet ik zeggen. Nog even een ritje van vier uur naar Auckland. Ja, ja. Kan, maar dan moet je nergens stoppen. Dat doen wij dus wel, anders missen we het Kauri Museum in Matakohe. Dit ligt nou toevallig net aan de andere kant van het Waipouha Forest. Dus op de route naar Auckland.
Nog eenmaal die fraaie weg vanuit Opononi, met prachtige uitzichten op de lagune en verderop Forgotten Land landschappen. Door het woud met Kauribomen waar we gisteren waren. Het museum is een keurige mengelmoes van authentieke gebouwtjes (van Kaurihout natuurlijk) en nieuwbouw. Goede architect geweest. Het museum geeft je een volledig overzicht van de ontginning van de Kauribossen en vooral over de manier waarop. De oorspronkelijke zagerijen e.d. zijn naar hier overgebracht. We praten over machines uit begin 1900. Er ligt een stukje stam op de stoomzaagmachine van 2,5 m doorsnee. De loods moeten ze er omheen hebben gebouwd. Prachtige meubels uit de Tudortijd (Art Deco dus) en vooral veel foto’s die duidelijk maken dat het hard werken was. Om een stukje stam het bos uit te krijgen was een span van 36 ossen nodig. Pas later kwam men erachter dat de hars van de boom minstens zo waardevol was als het hout zelf. Prachtige sieraden zijn er van gemaakt. Dat veroorzaakte een ware Kauri Gum Rush, want waar de bossen waren gekapt moest nog een grote hoeveelheid ‘gum’ in de bodem aanwezig zijn. Afijn, het was een zwaar leven voor de pioniers die er naar op zoek gingen.
In Auckland vinden we zowaar zonder mankeren de weg naar het huis van m’n nicht Wilma. Eén telefoontje als we denken in de buurt te zijn en we rijden er zo naartoe. Mijn zus staat langs de straat als markering. Je verwacht het niet in een stedelijke omgeving, maar ze hebben hier net zo veel muggen als in de kustgebieden.
Gunstige bijkomstigheid van een grote stad: alle winkels zijn op zondag open. En in Auckland is er een simpele manier om in ‘no time’ de stad te bezichtigen. Je koopt een kaartje voor de Sky Tower en neemt de lift naar het sky deck op 220 meter. Van ons vorige bezoek kennen we hem alleen in flood light. Ook hier weer ‘stunning views’. De Harbour Bridge, de spaghettibos aan snelwegen, het helikopterdek boven op de torenhoge kantoorgebouwen en als extraatje: glaspanelen in de vloer zodat je recht naar beneden kunt kijken. 30 meter lager is er een ‘wandelpad’ rond de toren, waar je ook kunt bungyjumpen. Een ervaring!(Het uitzicht. Niet de wandeling of bungy).
Auckland is een stad waar ze, beter dan in Wellington, het oude met het nieuwe hebben weten te combineren. De winkelstraten hebben sfeer. En winkels zijn er genoeg. Hier woont dan ook ongeveer 40% van de totale bevolking van NZ. Dan woont er nog 30% in Wellington en de overige 30% woont in de rest van het land. Vind je het gek dat de buitenwegen zo rustig zijn?
Armando, de man van Wilma, is mede-eigenaar van een Italiaans restaurant, iets buiten het centrum. Het is de bedoeling dat we ons hier weer verenigen met de familie voor een afscheidsdiner. Juist als wij ons oriënteren hoe we er lopend kunnen komen worden we gebeld. Waar we zijn, dan pikken Frida en David ons op met de camper. We staan op dat moment op het busstation, terug van een korte rondrit (gratis) door de stad. Auto’s mogen hier helemaal niet komen. Geen probleem voor David. Tenslotte rijdt hij ook in een bus(je). Machtig gezicht als je een gebutste Toyota Hi Ace over de lege terminal aan ziet komen. Stopt midden op de weg, hup achterin, zonder gordels, en wegwezen.
‘Gusto’ zo heet het restaurant, waar Armando als gerant werkt. 263 Ponsonby Road, Auckland. Prima kok. Prima vlees. Aanbevolen. Als je bier drinkt, vraag dan Stella Artois (hoe komen die Belgen hier verzeild?), want Italiaans bier lijkt op dat in Finland. Heeft niks met bier te maken.
Nou, en dan zit het erop! We hebben 5.500 km gereden, bijna alles gezien wat we ons voorgenomen hadden, heerlijke tijd gehad, maar na de koffie in Gusto is het echt over. Armando zal ons morgen naar het vliegveld brengen. Frida en David rijden mee om ons uit te zwaaien. Vliegen naar Singapore, vier uur wachten en dan linéa recta naar Amsterdam. Gaat heel snel als je de tijdsverschillen niet meerekent. Op 8 februari stap je rond de middag in en op 9 februari om half zeven ’s ochtends sta je in Amsterdam. En dan staat daar je lieve dochter. Was om vier uur thuis van haar werk en is maar op gebleven.
Jammer dat het afgelopen is. Op naar onze nieuwe avonturen in Loon op Zand. Wat er ook gaat gebeuren: dit nemen ze ons niet meer af.!
Einde
Greet&John
Het is alweer mooi weer vandaag. Nog steeds moet ik zeggen. Nog even een ritje van vier uur naar Auckland. Ja, ja. Kan, maar dan moet je nergens stoppen. Dat doen wij dus wel, anders missen we het Kauri Museum in Matakohe. Dit ligt nou toevallig net aan de andere kant van het Waipouha Forest. Dus op de route naar Auckland.
Nog eenmaal die fraaie weg vanuit Opononi, met prachtige uitzichten op de lagune en verderop Forgotten Land landschappen. Door het woud met Kauribomen waar we gisteren waren. Het museum is een keurige mengelmoes van authentieke gebouwtjes (van Kaurihout natuurlijk) en nieuwbouw. Goede architect geweest. Het museum geeft je een volledig overzicht van de ontginning van de Kauribossen en vooral over de manier waarop. De oorspronkelijke zagerijen e.d. zijn naar hier overgebracht. We praten over machines uit begin 1900. Er ligt een stukje stam op de stoomzaagmachine van 2,5 m doorsnee. De loods moeten ze er omheen hebben gebouwd. Prachtige meubels uit de Tudortijd (Art Deco dus) en vooral veel foto’s die duidelijk maken dat het hard werken was. Om een stukje stam het bos uit te krijgen was een span van 36 ossen nodig. Pas later kwam men erachter dat de hars van de boom minstens zo waardevol was als het hout zelf. Prachtige sieraden zijn er van gemaakt. Dat veroorzaakte een ware Kauri Gum Rush, want waar de bossen waren gekapt moest nog een grote hoeveelheid ‘gum’ in de bodem aanwezig zijn. Afijn, het was een zwaar leven voor de pioniers die er naar op zoek gingen.
In Auckland vinden we zowaar zonder mankeren de weg naar het huis van m’n nicht Wilma. Eén telefoontje als we denken in de buurt te zijn en we rijden er zo naartoe. Mijn zus staat langs de straat als markering. Je verwacht het niet in een stedelijke omgeving, maar ze hebben hier net zo veel muggen als in de kustgebieden.
Gunstige bijkomstigheid van een grote stad: alle winkels zijn op zondag open. En in Auckland is er een simpele manier om in ‘no time’ de stad te bezichtigen. Je koopt een kaartje voor de Sky Tower en neemt de lift naar het sky deck op 220 meter. Van ons vorige bezoek kennen we hem alleen in flood light. Ook hier weer ‘stunning views’. De Harbour Bridge, de spaghettibos aan snelwegen, het helikopterdek boven op de torenhoge kantoorgebouwen en als extraatje: glaspanelen in de vloer zodat je recht naar beneden kunt kijken. 30 meter lager is er een ‘wandelpad’ rond de toren, waar je ook kunt bungyjumpen. Een ervaring!(Het uitzicht. Niet de wandeling of bungy).
Auckland is een stad waar ze, beter dan in Wellington, het oude met het nieuwe hebben weten te combineren. De winkelstraten hebben sfeer. En winkels zijn er genoeg. Hier woont dan ook ongeveer 40% van de totale bevolking van NZ. Dan woont er nog 30% in Wellington en de overige 30% woont in de rest van het land. Vind je het gek dat de buitenwegen zo rustig zijn?
Armando, de man van Wilma, is mede-eigenaar van een Italiaans restaurant, iets buiten het centrum. Het is de bedoeling dat we ons hier weer verenigen met de familie voor een afscheidsdiner. Juist als wij ons oriënteren hoe we er lopend kunnen komen worden we gebeld. Waar we zijn, dan pikken Frida en David ons op met de camper. We staan op dat moment op het busstation, terug van een korte rondrit (gratis) door de stad. Auto’s mogen hier helemaal niet komen. Geen probleem voor David. Tenslotte rijdt hij ook in een bus(je). Machtig gezicht als je een gebutste Toyota Hi Ace over de lege terminal aan ziet komen. Stopt midden op de weg, hup achterin, zonder gordels, en wegwezen.
‘Gusto’ zo heet het restaurant, waar Armando als gerant werkt. 263 Ponsonby Road, Auckland. Prima kok. Prima vlees. Aanbevolen. Als je bier drinkt, vraag dan Stella Artois (hoe komen die Belgen hier verzeild?), want Italiaans bier lijkt op dat in Finland. Heeft niks met bier te maken.
Nou, en dan zit het erop! We hebben 5.500 km gereden, bijna alles gezien wat we ons voorgenomen hadden, heerlijke tijd gehad, maar na de koffie in Gusto is het echt over. Armando zal ons morgen naar het vliegveld brengen. Frida en David rijden mee om ons uit te zwaaien. Vliegen naar Singapore, vier uur wachten en dan linéa recta naar Amsterdam. Gaat heel snel als je de tijdsverschillen niet meerekent. Op 8 februari stap je rond de middag in en op 9 februari om half zeven ’s ochtends sta je in Amsterdam. En dan staat daar je lieve dochter. Was om vier uur thuis van haar werk en is maar op gebleven.
Jammer dat het afgelopen is. Op naar onze nieuwe avonturen in Loon op Zand. Wat er ook gaat gebeuren: dit nemen ze ons niet meer af.!
Einde
Greet&John
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
