Hoog(s)tepunt
Door: papa lingen
Blijf op de hoogte en volg John
29 Januari 2010 | Nieuw Zeeland, Turangi
Tongariro National Park/Whakapapa Village, 28-29 januari
“Bent u hier al vaker geweest”, vraagt de receptionist als we inchecken in Chateau Tongariro. “Ja, vier jaar geleden”, kunnen we naar waarheid antwoorden. En zowaar, we staan nog in het bestand. Daarom krijgen we een ‘upgrade’ naar een ‘premium room’ voor de gevraagde standaardkamer. Het ontbijt krijg je er dan ook nog bij. Toch weer 50 dollar verdiend. En dat alleen omdat je dochter hier getrouwd is. De herinneringen zijn nog vers. Het grote raam met schitterend uitzicht, de ruime lounge met prima bankstellen, de snookertafel, het zaaltje van het bruiloftsdiner met de gezellige openhaard. Alles voor Nederlandse begrippen luxe en chic en nauwelijks duurder dan de last-minuteboeking bij VanderValk, de avond voor vertrek.
We zijn er bijtijds, want vanaf Taupo is het maar twee uur rijden. Mooi de tijd om alvast wat te wandelen. De Taranaki Falls Track is best leuk en dit keer hebben we de regenjassen niet nodig. Zien de foto’s er heel anders uit. We filosoferen voor onszelf waarom die waterval zo heet. Als we er eenmaal bovenuit torenen en het gat zien waar de waterval in uitkomt, valt het kwartje: hier heeft natuurlijk Taranaki gestaan voordat hij het park werd uitgejaagd!
Met de auto nemen we nog een kijkje bij het skigebied. Daar zijn we vorige keer niet aan toegekomen. Het is al te laat om er nog iets te ondernemen. De liften stoppen om 4 uur. Eenmaal terug nemen we plaats op het terras met een Lemon Lime and Bitters en een Monteighs Black, in een stralend zonnetje. Niet voor lang, want we krijgen een demonstratie van de weergoden in NZ. Binnen tien minuten trekt de bewolking dicht en bij de eerste hagelsteen (!) zijn we net op tijd binnen. Een heuse hagelbui barst los. Niet te kort. En het is toch echt hartje zomer hier.
Eindelijk douches met een losse sproeier. Omkleden voor het diner (er wordt van je verwacht dat je enigszins ‘gekleed’ verschijnt) en genieten van een voortreffelijk stuk vlees, origineel klaargemaakt. ’t Is net geen Apicius en goedkoper dan 't Eethuysje. (twee eetgelegenheden in Castricum).
Nou verwacht u natuurlijk een verslag van de Tongariro Crossing, de mooiste eendaagse wandeltrack in NZ,één van de populairste tracks ter wereld zelfs. 17 km lang (ca. 7 uur lopen), 800 hoogtemeters, voor de helft steil bergop, met ‘stunning views’, de Emerald Lakes, en over een onprettige gravelweg weer terug. We doen hem niet! Dat komt door mij. De pijn in m’n knieën en kuiten na de wandeling op de Mt. Egmont (dat was zaterdag jl.) is nog steeds niet weg. Ik durf het niet aan. Het zal altijd de vraag blijven of het gekozen alternatief niet heftiger was dan die hele Crossing.
Tongariro National Park bestaat in hoofdzaak uit drie vulkanen. De grootste, Mt. Ruapehu, is 2797 m hoog en nog actief: de laatste uitbarsting was in 1995. Mt. Ngauruhue, die met een perfecte ‘cone’, is 2287 m en Tongariro zelf 1967 m. Vreemd genoeg is er niets terug te vinden over de verleidelijke Pihanga, de vrouw van Tongariro. De top van Ruapehu is skigebied. We zijn bijtijds boven bij de liften, een avontuur op zich met een 15%-helling. Een tweetraps stoeltjeslift brengt je naar 2000 m. Geen koffie, want het restaurant is vorig jaar afgebrand en volop in herbouw. Wel een wandelpad (nou ja, pad). Ongeveer 200 m boven de skilift bereik je de kam en vandaar kun je doorlopen naar de krater. Aanvankelijk is het een klim en klauterpartij over verdwaalde rotsblokken in een Grand Canyon-achtige entourage, overgaand in een groot gruisveld (vulkanische as). Bij elke stap omhoog zak je weer ¾-stap naar beneden. We bereiken na een uurtje worstelen de kam. Ook hier ‘stunning views’. Vooral van het weer. Kijk je naar rechts is het licht bewolkt en heb je een magnifiek uitzicht over de omgeving. Kijk je naar links zie je een muur van nevel. Een verdwaald rotspuntje lijkt hier neergelegd om foto's te maken. Ook Greet waagt zich over de laatste hindernis.
Die stoeltjesliften zijn niet echt een succes, dus we vragen de liftboy of er een pad is naar beneden. Volgens hem wel. Over de rotsen klauteren tot paal 13 en daar begint het. Met de nodige halsbrekende toeren bereiken we die plek, maar daar kun je ook echt niet verder. Bergwand gaat loodrecht naar beneden. Het kan aan ons liggen: geen pad te vinden. En zo veel is duidelijk: te voet is dit het eindpunt! Onbeschrijfelijk hoe snel je in een rotsachtige omgeving je richtingsgevoel kwijt bent. Hoe kwam ik hier ook alweer? Inmiddels heeft het ons zoveel tijd gekost dat er niets anders opzit dan terugklimmen naar het beginpunt bij paal 20 en met de voorlaatste lift terug.
Voor de nacht hebben we onderdak in Turangi, halverwege Tongariro en Taupo. Leuke lodge met aardige eigenaar. Gescheiden, met twee dochtertjes. Stom dorp, doods. Geen kroeg of cafetaria te vinden. Alleen twee take away’s, een BurgerKing en een duur visrestaurant. Maar gelukkig wel een enorme supermarkt. Toch weer lekker gegeten vanavond, zij het wat later.
Morgen naar de Bay of Plenty. Weer eens een boottripje maken.
Vinden jullie het ook nog steeds leuk?
Greet&John
“Bent u hier al vaker geweest”, vraagt de receptionist als we inchecken in Chateau Tongariro. “Ja, vier jaar geleden”, kunnen we naar waarheid antwoorden. En zowaar, we staan nog in het bestand. Daarom krijgen we een ‘upgrade’ naar een ‘premium room’ voor de gevraagde standaardkamer. Het ontbijt krijg je er dan ook nog bij. Toch weer 50 dollar verdiend. En dat alleen omdat je dochter hier getrouwd is. De herinneringen zijn nog vers. Het grote raam met schitterend uitzicht, de ruime lounge met prima bankstellen, de snookertafel, het zaaltje van het bruiloftsdiner met de gezellige openhaard. Alles voor Nederlandse begrippen luxe en chic en nauwelijks duurder dan de last-minuteboeking bij VanderValk, de avond voor vertrek.
We zijn er bijtijds, want vanaf Taupo is het maar twee uur rijden. Mooi de tijd om alvast wat te wandelen. De Taranaki Falls Track is best leuk en dit keer hebben we de regenjassen niet nodig. Zien de foto’s er heel anders uit. We filosoferen voor onszelf waarom die waterval zo heet. Als we er eenmaal bovenuit torenen en het gat zien waar de waterval in uitkomt, valt het kwartje: hier heeft natuurlijk Taranaki gestaan voordat hij het park werd uitgejaagd!
Met de auto nemen we nog een kijkje bij het skigebied. Daar zijn we vorige keer niet aan toegekomen. Het is al te laat om er nog iets te ondernemen. De liften stoppen om 4 uur. Eenmaal terug nemen we plaats op het terras met een Lemon Lime and Bitters en een Monteighs Black, in een stralend zonnetje. Niet voor lang, want we krijgen een demonstratie van de weergoden in NZ. Binnen tien minuten trekt de bewolking dicht en bij de eerste hagelsteen (!) zijn we net op tijd binnen. Een heuse hagelbui barst los. Niet te kort. En het is toch echt hartje zomer hier.
Eindelijk douches met een losse sproeier. Omkleden voor het diner (er wordt van je verwacht dat je enigszins ‘gekleed’ verschijnt) en genieten van een voortreffelijk stuk vlees, origineel klaargemaakt. ’t Is net geen Apicius en goedkoper dan 't Eethuysje. (twee eetgelegenheden in Castricum).
Nou verwacht u natuurlijk een verslag van de Tongariro Crossing, de mooiste eendaagse wandeltrack in NZ,één van de populairste tracks ter wereld zelfs. 17 km lang (ca. 7 uur lopen), 800 hoogtemeters, voor de helft steil bergop, met ‘stunning views’, de Emerald Lakes, en over een onprettige gravelweg weer terug. We doen hem niet! Dat komt door mij. De pijn in m’n knieën en kuiten na de wandeling op de Mt. Egmont (dat was zaterdag jl.) is nog steeds niet weg. Ik durf het niet aan. Het zal altijd de vraag blijven of het gekozen alternatief niet heftiger was dan die hele Crossing.
Tongariro National Park bestaat in hoofdzaak uit drie vulkanen. De grootste, Mt. Ruapehu, is 2797 m hoog en nog actief: de laatste uitbarsting was in 1995. Mt. Ngauruhue, die met een perfecte ‘cone’, is 2287 m en Tongariro zelf 1967 m. Vreemd genoeg is er niets terug te vinden over de verleidelijke Pihanga, de vrouw van Tongariro. De top van Ruapehu is skigebied. We zijn bijtijds boven bij de liften, een avontuur op zich met een 15%-helling. Een tweetraps stoeltjeslift brengt je naar 2000 m. Geen koffie, want het restaurant is vorig jaar afgebrand en volop in herbouw. Wel een wandelpad (nou ja, pad). Ongeveer 200 m boven de skilift bereik je de kam en vandaar kun je doorlopen naar de krater. Aanvankelijk is het een klim en klauterpartij over verdwaalde rotsblokken in een Grand Canyon-achtige entourage, overgaand in een groot gruisveld (vulkanische as). Bij elke stap omhoog zak je weer ¾-stap naar beneden. We bereiken na een uurtje worstelen de kam. Ook hier ‘stunning views’. Vooral van het weer. Kijk je naar rechts is het licht bewolkt en heb je een magnifiek uitzicht over de omgeving. Kijk je naar links zie je een muur van nevel. Een verdwaald rotspuntje lijkt hier neergelegd om foto's te maken. Ook Greet waagt zich over de laatste hindernis.
Die stoeltjesliften zijn niet echt een succes, dus we vragen de liftboy of er een pad is naar beneden. Volgens hem wel. Over de rotsen klauteren tot paal 13 en daar begint het. Met de nodige halsbrekende toeren bereiken we die plek, maar daar kun je ook echt niet verder. Bergwand gaat loodrecht naar beneden. Het kan aan ons liggen: geen pad te vinden. En zo veel is duidelijk: te voet is dit het eindpunt! Onbeschrijfelijk hoe snel je in een rotsachtige omgeving je richtingsgevoel kwijt bent. Hoe kwam ik hier ook alweer? Inmiddels heeft het ons zoveel tijd gekost dat er niets anders opzit dan terugklimmen naar het beginpunt bij paal 20 en met de voorlaatste lift terug.
Voor de nacht hebben we onderdak in Turangi, halverwege Tongariro en Taupo. Leuke lodge met aardige eigenaar. Gescheiden, met twee dochtertjes. Stom dorp, doods. Geen kroeg of cafetaria te vinden. Alleen twee take away’s, een BurgerKing en een duur visrestaurant. Maar gelukkig wel een enorme supermarkt. Toch weer lekker gegeten vanavond, zij het wat later.
Morgen naar de Bay of Plenty. Weer eens een boottripje maken.
Vinden jullie het ook nog steeds leuk?
Greet&John
-
17 Maart 2010 - 05:19
Wim:
in de bay of plenty is echt heel veel te zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
