Het wordt steeds mooier
Door: papa lingen
Blijf op de hoogte en volg John
27 Januari 2010 | Nieuw Zeeland, Taupo
25-26-27 januari
Ik heb een deal gesloten. Met m’n zus. Die woont inmiddels bijna 50 jaar in Nieuw Zeeland, maar spreekt nog steeds ook Nederlands. Ze woont in Hastings, aan de oostkust. Bij onze eerste reis hebben we haar daar opgezocht en de omgeving bekeken. Voor het doel van deze reis (Het overige) hoeven we daar dus niet naar terug. Napier, Cape Kidnappers, heel Hawks Bay, hoe mooi het er ook is, kennen we al. We komen tot een compromis en spreken af elkaar te ontmoeten in Taupo. Voor hen 2 uur rijden, voor ons een uur of 6. Maar wij moeten toch die kant op voor de Bay of Plenty.
We zoeken op de kaart de kortste weg naar Taupo en dat blijkt de ‘Forgotten World Highway’. Zonder het te weten komen we daarmee op de mooiste weg van NZ na de Queen Charlot Drive. Gelukkig hebben we de tank afgetopt, want ook hier borden ‘Geen benzinestations de volgende 150 km’. De weg loopt van Stratfort (inderdaad, zo genoemd naar de geboorteplaats van Shakespeare) naar Taumarunui, 155 km verderop. In Stratfort zie je Mt Egmont in je achteruitkijkspiegel, in Taumarunui doemt Mt Ruhapehu in Tongariro Park voor je op. Volgens de kaart is de reistijd minstens 2,5 uur, maar dat is zonder stops, bij 100 km/h. Uit ervaring weten wij dat we dat nooit zullen halen. Maar wat een beauty! Hier heeft de tijd letterlijk stilgestaan sinds de vorige eeuwwisseling (1900 dus). Gelukkig hebben ze wel de weg bijgehouden. Hij kon alleen niet verbreed worden. Uitgestrekte landerijen, schitterende uitzichten op groen heuvelland, vijf keer naar een pas (saddle) klimmen en weer afdalen, en bochten, heel veel bochten. De foto’s zijn genomen van Stratmore Saddle, dat is de eerste pas die je tegenkomt. Je kunt lang niet overal stoppen bovenaan en de rest ziet er ook zo uit. Had deze route niet willen missen. Zo’n plaatsje als Whangamomona, dat verzin je toch niet? Bestaat overigens uit het hotel en 5 huizen eromheen. De weg is gebaseerd op oude handelsroutes van de Maori’s en landbouwpioniers die hier volop groen gras tegenkwamen. Er zijn wel 30 bezienswaardigheden langs de route. Om het makkelijk te maken is de middelste 12 km door een beboste kloof onverhard. En ze waren nog met wegwerkzaamheden bezig ook.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld is het nog eens 150 km naar Taupo, maar dan over normale wegen. Tot nu toe hebben we mooi zonnig weer gehad, maar dat is over. Aan de zuidkant van Lake Taupo (55 km lang en ruim 25 km breed) worden we getrakteerd op noodweer. Vlak voor Taupo stoppen we voor het uitzicht over het meer en dan doet Pluvius het nog eens dunnetjes over. Dat belooft wat voor de komende dagen.
Taupo is op het Noordereiland wat Queenstown is op het Zuidereiland. Raften, skydiven, jet boat tochten, bungy en zeilen natuurlijk. In Nederland zou er minstens 10 km boulevard zijn met barretjes en restaurants, hier beperkt het zich tot een goede honderd meter. SH1 loopt dwars door het dorp, het is dus ook niet rustig zitten op die terrassen. Mijn zus en zwager reizen in hun eigen campertje, een omgebouwde Toyota Hi Ace met 6 ton op de klok. Zij heeft al navraag gedaan bij de receptie van het hostel als we er tegen etenstijd arriveren. Het is er druk. Ze hebben zoveel slaapplaatsen gemaakt, dat de ruime keuken en de 5 koelkasten overvol zijn. De 2-persoonskamer en suite is niets mis mee. We vieren het weerzien met een etentje aan de boulevard. Ik krijg toch 50% korting.
De volgende dag begint stralend. We bezoeken de Huka Falls, een fikse stroomversnelling die de hele regio van stroom voorziet. Wat een geweld. Het plezier van het mooie weer is van korte duur. Om 2 uur begint het te regenen in afwisselende gradaties. We nemen onze toevlucht tot de overdekte attracties en kiezen voor Vulkaanland i.p.v. de garnalenkwekerij. Na een uitvoerige rondgang en het bezichtigen van een drietal films, moeten we zowat twintig minuten wachten eer ik hardhollend de auto kan halen. Jassen en plu’s liggen in de kofferbak. De rest van de dag brengen we door in de eetzaal van het hostel. We doen uitvoerig verslag van de bezienswaardigheden op het Zuidereiland – daar komen zij ook niet elke dag – en veroveren een kookstel voor het bereiden van een eenvoudig doch voedzaam avondmaal.
Gelukkig is het de laatste dag van ons bezoek dan eindelijk wel goed weer. De streek tussen Rotarua en Taupo is geothermisch gebied. Op diverse plaatsen zijn er bezoekerscentra met spuitende geisers, borrelende modderpoelen, heetwatervijvertjes en zwavelpotten. Die in Rotarua kennen we van onze vorige reis. We kiezen voor Orakei Korako (ook wel The Hidden Valley genaamd), een klein half uurtje rijden buiten Taupo. Deze geothermische tuin blijkt vele malen mooier dan de veel bekendere in Rotarua. Om er te komen moet je met een bootje een meer oversteken. Dan zie je alleen de uitloper naar het water. Het grootste deel ligt verscholen in een vallei achter de bomen. Vandaar de bijnaam. Het pontje heeft het druk. Het is er dan ook een uitgelezen dag voor. Dankzij de aardwarmte ligt de temperatuur in het park 2 graden hoger dan aan de andere kant van het meertje.
Terug op de terrassen van Taupo maken we kennis met een goed in te nemen drankje (alcoholvrij): Lemon, Lime and Bitters. Smaakt heel anders dan Bitter Lemon.
We nemen afscheid met ‘tot volgende zaterdag’. Voor ons verblijf in Auckland, de laatste twee dagen voor de terugreis, krijgen we onderdak bij nicht Wilma. Zus en zwager komen daar ook naar toe. Was al gepland, want ze willen ons graag uitzwaaien en Wilma verhuisd een paar dagen na ons vertrek.
Morgen is voor ons verwendag. We hebben onszelf een overnachting beloofd in het Chateau Tongariro in Whakapapa Village. Nieuwsgierig wat dat inhoudt? Ga naar www.chateau.co.nz en klik op image galery. Veel plezier.
Nog meer groeten van
Greet&John
Ik heb een deal gesloten. Met m’n zus. Die woont inmiddels bijna 50 jaar in Nieuw Zeeland, maar spreekt nog steeds ook Nederlands. Ze woont in Hastings, aan de oostkust. Bij onze eerste reis hebben we haar daar opgezocht en de omgeving bekeken. Voor het doel van deze reis (Het overige) hoeven we daar dus niet naar terug. Napier, Cape Kidnappers, heel Hawks Bay, hoe mooi het er ook is, kennen we al. We komen tot een compromis en spreken af elkaar te ontmoeten in Taupo. Voor hen 2 uur rijden, voor ons een uur of 6. Maar wij moeten toch die kant op voor de Bay of Plenty.
We zoeken op de kaart de kortste weg naar Taupo en dat blijkt de ‘Forgotten World Highway’. Zonder het te weten komen we daarmee op de mooiste weg van NZ na de Queen Charlot Drive. Gelukkig hebben we de tank afgetopt, want ook hier borden ‘Geen benzinestations de volgende 150 km’. De weg loopt van Stratfort (inderdaad, zo genoemd naar de geboorteplaats van Shakespeare) naar Taumarunui, 155 km verderop. In Stratfort zie je Mt Egmont in je achteruitkijkspiegel, in Taumarunui doemt Mt Ruhapehu in Tongariro Park voor je op. Volgens de kaart is de reistijd minstens 2,5 uur, maar dat is zonder stops, bij 100 km/h. Uit ervaring weten wij dat we dat nooit zullen halen. Maar wat een beauty! Hier heeft de tijd letterlijk stilgestaan sinds de vorige eeuwwisseling (1900 dus). Gelukkig hebben ze wel de weg bijgehouden. Hij kon alleen niet verbreed worden. Uitgestrekte landerijen, schitterende uitzichten op groen heuvelland, vijf keer naar een pas (saddle) klimmen en weer afdalen, en bochten, heel veel bochten. De foto’s zijn genomen van Stratmore Saddle, dat is de eerste pas die je tegenkomt. Je kunt lang niet overal stoppen bovenaan en de rest ziet er ook zo uit. Had deze route niet willen missen. Zo’n plaatsje als Whangamomona, dat verzin je toch niet? Bestaat overigens uit het hotel en 5 huizen eromheen. De weg is gebaseerd op oude handelsroutes van de Maori’s en landbouwpioniers die hier volop groen gras tegenkwamen. Er zijn wel 30 bezienswaardigheden langs de route. Om het makkelijk te maken is de middelste 12 km door een beboste kloof onverhard. En ze waren nog met wegwerkzaamheden bezig ook.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld is het nog eens 150 km naar Taupo, maar dan over normale wegen. Tot nu toe hebben we mooi zonnig weer gehad, maar dat is over. Aan de zuidkant van Lake Taupo (55 km lang en ruim 25 km breed) worden we getrakteerd op noodweer. Vlak voor Taupo stoppen we voor het uitzicht over het meer en dan doet Pluvius het nog eens dunnetjes over. Dat belooft wat voor de komende dagen.
Taupo is op het Noordereiland wat Queenstown is op het Zuidereiland. Raften, skydiven, jet boat tochten, bungy en zeilen natuurlijk. In Nederland zou er minstens 10 km boulevard zijn met barretjes en restaurants, hier beperkt het zich tot een goede honderd meter. SH1 loopt dwars door het dorp, het is dus ook niet rustig zitten op die terrassen. Mijn zus en zwager reizen in hun eigen campertje, een omgebouwde Toyota Hi Ace met 6 ton op de klok. Zij heeft al navraag gedaan bij de receptie van het hostel als we er tegen etenstijd arriveren. Het is er druk. Ze hebben zoveel slaapplaatsen gemaakt, dat de ruime keuken en de 5 koelkasten overvol zijn. De 2-persoonskamer en suite is niets mis mee. We vieren het weerzien met een etentje aan de boulevard. Ik krijg toch 50% korting.
De volgende dag begint stralend. We bezoeken de Huka Falls, een fikse stroomversnelling die de hele regio van stroom voorziet. Wat een geweld. Het plezier van het mooie weer is van korte duur. Om 2 uur begint het te regenen in afwisselende gradaties. We nemen onze toevlucht tot de overdekte attracties en kiezen voor Vulkaanland i.p.v. de garnalenkwekerij. Na een uitvoerige rondgang en het bezichtigen van een drietal films, moeten we zowat twintig minuten wachten eer ik hardhollend de auto kan halen. Jassen en plu’s liggen in de kofferbak. De rest van de dag brengen we door in de eetzaal van het hostel. We doen uitvoerig verslag van de bezienswaardigheden op het Zuidereiland – daar komen zij ook niet elke dag – en veroveren een kookstel voor het bereiden van een eenvoudig doch voedzaam avondmaal.
Gelukkig is het de laatste dag van ons bezoek dan eindelijk wel goed weer. De streek tussen Rotarua en Taupo is geothermisch gebied. Op diverse plaatsen zijn er bezoekerscentra met spuitende geisers, borrelende modderpoelen, heetwatervijvertjes en zwavelpotten. Die in Rotarua kennen we van onze vorige reis. We kiezen voor Orakei Korako (ook wel The Hidden Valley genaamd), een klein half uurtje rijden buiten Taupo. Deze geothermische tuin blijkt vele malen mooier dan de veel bekendere in Rotarua. Om er te komen moet je met een bootje een meer oversteken. Dan zie je alleen de uitloper naar het water. Het grootste deel ligt verscholen in een vallei achter de bomen. Vandaar de bijnaam. Het pontje heeft het druk. Het is er dan ook een uitgelezen dag voor. Dankzij de aardwarmte ligt de temperatuur in het park 2 graden hoger dan aan de andere kant van het meertje.
Terug op de terrassen van Taupo maken we kennis met een goed in te nemen drankje (alcoholvrij): Lemon, Lime and Bitters. Smaakt heel anders dan Bitter Lemon.
We nemen afscheid met ‘tot volgende zaterdag’. Voor ons verblijf in Auckland, de laatste twee dagen voor de terugreis, krijgen we onderdak bij nicht Wilma. Zus en zwager komen daar ook naar toe. Was al gepland, want ze willen ons graag uitzwaaien en Wilma verhuisd een paar dagen na ons vertrek.
Morgen is voor ons verwendag. We hebben onszelf een overnachting beloofd in het Chateau Tongariro in Whakapapa Village. Nieuwsgierig wat dat inhoudt? Ga naar www.chateau.co.nz en klik op image galery. Veel plezier.
Nog meer groeten van
Greet&John
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
