The Taranaki story

22-23-24 januari

De meest fotogenieke vulkaan van NZ vind je niet in Tongariro National Park. Nee, hij ligt helemaal alleen in het uiterste westen: Mt. Egmont, lokaal beter bekend als Mt. Taranaki. Hij is ons volgende reisdoel. Alweer een flink eind rijden. We kunnen ’s avonds terecht in The Missing Leg, een hostel in Mt. Egmont Village. We boeken meteen maar drie nachten, dan zijn we het weekend onderdak.

De weg loopt langs de kust, dus vlak. Die anderhalve heuvel lachen we om. Onderweg komen we louter bruisende badplaatsen tegen, denken we. De namen zijn in ieder geval veelbelovend. Whanganui, Waitotare, Patea, Kakaramea tot aan Hawea. Maar helaas. Het industriegebied van Whanganui is groter dan het dorp. En het is dat de weg door de dorpjes loopt, zodat je maar 50 km/h mag, anders ben je er door voor je het weet. Het enige strand waar we voor stoppen is niet veel meer dan een openbare barbecueplaats. Het verwachte restaurant is reeds lang buiten bedrijf. Geen koffie bij onze meegebrachte lunch. Alleen de openbare toiletten zijn wel handig. Worden nog bijgehouden ook. Daar zijn ze wel goed in de NZders. In de kleinste dorpjes vind je er wel een, al of niet bruikbaar. In Hawea slaan we voor 3 dagen proviand en drank in. Wij hebben zo het idee dat dit wel eens de laatste fatsoenlijke supermarkt kon zijn voor lange tijd. We krijgen gelijk.

We zijn in korte broek vertrokken, maar de airco staat al een tijdje uit. Het is gewoon guur weer. Als we in The Missing Leg onze 2-persoonskamer en suite (met eigen badkamer/toilet) betrekken, beginnen we dan ook met omkleden. Leuk onderkomen, maar als klusser gaan je handen jeuken. Wel gezellig. Het wordt gerund door 2 dames, waarvan 1 Nederlandse.
De vorige eigenaar verzamelde fietsen en heeft daarmee de boel wat aangekleed. De lokale bevolking gebruikt dit als onderdelenmagazijn, ‘leent’ een bruikbaar exemplaar en dumpt hier zijn eigen afdankertje.

De meeste gasten hier wachten op het juiste weer om naar de top van Mt. Taranaki te gaan. Of komen er net vandaan. Of ze willen beginnen aan de Round-the-mountain track, een vijfdaagse trektocht langs berghutten. Totale afstand 60 km. Gemiddeld 12 km per dag dus, maar daar moet je 7-9 uur voor uittrekken. Greet heeft alleen maar in de auto gezeten, dus hoog tijd voor wat actie. Wij beperken ons tot een ‘rondwandeling’ vanaf het bezoekerscentrum naar de Makawe Hut. 3-4 uur. Het is grijs weer, maar het regent alleen als we in de hut onze boterhammetjes oppeuzelen. Maar wat een belevenis weer die wandelingen hier. Kletsnat oerwoudachtig bos, de onvermijdelijke stroompjes, ladders om het pad te kunnen volgen en traptreden, heel veel traptreden. En die zijn er alleen als het te steil is om gewoon lopend omhoog te kunnen. Over een gravelweg (gravel van het formaat kinderkoppies) weer naar beneden. Net zo steil, zonder traptreden. Zware tocht, maar er had een uurtje bij gekund.

Hoewel we er een stukje tegenop gelopen zijn, hebben we de berg zelf nog niet gezien. De bewolking hangt zo laag, dat niets er op duidt dat er nog ergens een hoge bergtop (2518 m) zit. Het verhaal van Taranaki is trouwens het vermelden waard. Het staat in woord en beeld geschilderd op de wanden van het plaatselijke ontmoetingscentrum. Dit is ondergebracht is de lokale ‘store’, tevens benzinestation. Er is alleen koffie uit de automaat. Samen met de garage, de brandweerkazerne, een restaurantje, hostel en een paar verdwaalde huizen vormt het Mt Egmont Village.
Heel lang geleden leefden alle vulkanen op het Noordereiland vredig bij elkaar in wat nu heet Tongariro National Park. De mooie jonge Taranaki verleidde de vrouw, Pihanga, van Tongariro, toen deze een dag niet thuis was. Die was hier zo kwaad over dat hij ontplofte van woede (Tongariro heeft inderdaad geen ‘cone’ meer). Taranaki wordt gedwongen het park te verlaten. Hij vlucht naar het westen en vormt daarbij de diepe bedding van de Whanganui River (met ruim 300 km de langste in NZ). Als hij even pauzeert, vormt hij door zijn gewicht het moerasgebied bij Te Ngaere. Hij stopt pas als hij niet verder kan. Als hij zich hult in regenwolken (er valt 7 m per jaar) huilt hij om zijn verloren geliefde. Spectaculaire zonsondergangen betekenen dat hij zich aan haar laat zien. De uitbarstingen van Tongariro (de laatste nog geen 15 jaar geleden) zijn bedoeld als waarschuwing om niet terug te keren.
(Er zijn meerdere versies van dit verhaal)

Op advies van de dames houden we de zondag als rustdag. Dat wil zeggen: we lopen de 2 uur vergende rondwandeling rond Lake Mangamahoe, met slechts 80 m hoogteverschil. Behalve dat ze hier een prachtig park hebben aangelegd vindt er ook bosbouw plaats. Zo is er o.a. een perceel Canadese Red Pine aangeplant. Die groeien kaarsrecht omhoog tot over de 100 m. Dit zijn nog jonkies. Belangrijkste echter: op het verste punt van het meer, bovenop een heuveltje, staat een bankje onder een grote boom. Het is prachtig weer, zij het met enige bewolking. Vanaf dat bankje heb je een magnifiek uitzicht op Mt Taranaki. We moeten toch even lunchen en als in een striptease show zien we de berg steeds helderder. We tafelen lang na totdat ook de laatste wolkjes rond de top zijn verdwenen. Daar ligt die dan, de ouwe reus. Helaas zonder sneeuwmuts op, zoals op de meeste ansichtkaarten. Zijn we toch niet voor niets zo ver omgereden.

De rest van de dag brengen we door in New Plymouth. Het is het jaarlijkse lichtjesfeest in het park.

Voor morgen heb ik een afspraakje met m’n zus.

Blijf aan de lijn.

Jantje alsnog gefeliciteerd met je verjaardag en Douwe alvast.

Details over de terugreis sturen we belanghebbenden wel per sms. Wij denken daar nog niet aan.

Groetjes voor allen

John en Greet