Bay of Plenty regen

30-31 januari

“Is het bij jullie ook zo heet”, vraagt de man aan de telefoon als ik vrijdag bel voor ons weekendonderdak in Whakatane. Het is schitterend weer in Turangi, maar zeker niet om te puffen. Echt warm weer hebben we nog niet gehad. Dat belooft dus een stralend weekend te worden aan de kust. Uit een advertentie weten we dat je hier met de boot van de kustwacht mee kan naar Whale Island. Als je walvissen tegenkomt ben je spekkoper, maar dolfijnen horen toch wel tot de standaard bestanddelen van de trip. Als er gevaren kan worden.

We stippelen een toeristische route uit, maar wel een die volledig verhard is. Dan is er nog maar één ding van belang als je de ‘back country’ in gaat: tijdig je tank bijvullen. Meestal liggen de benzinestations in een dorp of stadje langs de state highway. Zoals bij ons langs de snelweg kom je hier zelden tegen. Soms kun je tanken bij een van de schaarse wegrestaurants, maar die zijn dan weer niet als pompstation te herkennen. Wij zijn er dan ook voorbij voordat we er erg in hebben. Een doodzonde in dit land. Want waar is de volgende?
Gelukkig in Murupara, een triest dorpje waar de ‘scenic road’ begint. De pompbediende ziet niet elke dag Nederlanders. Hij heeft wel een goede vriend in Delft woneen. De toeristische weg loopt door alweer een National Park, vooral bos dit keer. Prachtige omgeving, geen tegenligger gezien. Familie-achtbaankaliber.

De hitte is ook in Whakatane van korte duur. Het is vandaag gewoon lekker weer. Bij aankomst maken we direct kennis met ‘doc’. Die heeft een halve fles rode wijn op (Australische, want die is in NZ goedkoper dan daar. Het omgekeerde geldt voor de NZ witte wijn) en is niet te stoppen. Doc heeft alles beleefd en overal gewoond, waaronder Zuid-Afrika. Hij spreekt Zuid-Afrikaans en begrijpt daardoor ook Nederlands. Woont met zijn zoon van een jaar of 15 in de garage. Hij vermoedt bij mij een wervelafwijking omdat ik enkele malen mijn rug strek. Niet zo gek na een halve dag autorijden. Zal hij morgen verhelpen. Hij is orthopeed. De fles wijn is inmiddels leeg.

De beheerder van het hostel meldt ons aan bij de kustwacht voor de trip van morgen. Alles hangt af van het weer. Een definitief besluit wordt hem doorgebeld om half acht (!). We laten ons voorlichten over de wandelmogelijkheden ter plaatse. Daar komen we het weekend wel mee door. We beginnen maar eens richting het strand van Ohope te lopen. Langs de autoweg. Hebben we toch even verkeerd begrepen. Op zo’n stadskaartje lijkt alles te belopen, in de praktijk blijkt het een halve dagtocht te vergen. We maken wel kennis met het betere deel van het stadje. Tegen een heuvel geplakt lijkt het wat op Aerdenhout: villa’s met zwembad en palmentuinen. Zelfs de ‘dorpsstraat’ heeft badplaatsallures. Er zijn kroegjes, restaurantjes, bios, gokhal en diverse winkeltjes. Maar Egmond aan Zee zou er niet jaloers op zijn.
Als de voortekenen ons niet bedriegen wordt het geen strandweer dit weekend. In een plensbui haasten we ons naar de supermarkt om de hoek voor ons avondmaal. Alweer heerlijk.

De volgende ochtend vroeg op. Er is nog steeds kans dat het boottripje doorgaat. Maar nee, het regent en waait dus de trip wordt afgeblazen. Jammer. We hebben hier een Nederlands meisje ontmoet (een échte backpacker) die een trip naar White Island wilde maken. Dit vulkaaneiland ligt op ruim twee uur varen van Whakatane. Ze wacht hier al vier dagen. En die hete vrijdag dan? Toen stond de wind verkeerd. Je kunt maar op één plaats aan land, bij de juiste wind.
Tegen tienen wordt het af en toe droog en we besluiten toch maar de lange wandeling te maken naar Ohope en terug. “Het is ongeveer zeven uur lopen bij elkaar”, zegt de bejaarde dame bij de VVV, waar we een duidelijk routekaartje ophalen. Mooi, kunnen we meteen checken of we de Tongariro Crossing hadden gehaald.
Ohope is overigens ‘hot news’ in deze dagen vanwege Mokol. Al wekenlang verschijnt er een dolfijn dicht onder de kust die het leuk vind om met mensen te spelen. Vooral surfplanken is-ie gek op, of er nu iemand op staat of niet. Als je denkt ‘Gut wat ga ik hard’ heb je goed kans dat Mokol je met z’n neus voortduwt. Maar voor hetzelfde geld gebruikt hij je board om mee te jongleren. Maar het blijft wel een wild dier natuurlijk. Hoe leuk het ook allemaal lijkt, hij weegt 250 kg en is nog niet eens volgroeit. Wij kregen hem niet te zien natuurlijk.

De wandeling is tamelijk heftig. Vanuit het dorp gaat het snel omhoog door die villawijk van gistermiddag en eenmaal in het bos blijft het voorlopig omhoog gaan. Voor je het weet sta je tweehonderd meter boven de baai. Het puntje van de kaap heet Kohi Point en vandaar sturen ze je nog sneller weer naar beneden. Over rotsstrand bereik je de volgende uitstekende punt. Daar kun je alleen langs bij laag water. Nu dus niet. Dus heuvel weer op via trappen en aan de andere kant van de rotspunt weer naar beneden. Gedurende de hele track is het genieten van de uitzichten. Het is hier een echt surfparadijs. Over het zandstrand naar Ohope. Tijdens een kort verblijf op het terras van een snackbar hoort Greet een bekend geluid: Fries. Blijkt veroorzaakt door een vrij jong stel met 4 kleine bengels. Wonen hier nog niet zo heel lang en praten thuis nog Fries. Het is wel een ondernemend volkje, die Friezen.
De terugtocht door het bos is minder heftig, als je eenmaal op hoogte bent. Het regent ondertussen ook weer licht. Maakt niet meer uit, het is toch al minder leuk dan de heenweg. We zijn duidelijk in vorm, want voor de tweede helft gebruiken we een uur minder dan de routeborden aangeven.

De vakantieperiode voor de NZders zit erop. Alle Aucklanders zijn uit de Coromandel vertrokken. Het zal wel rustig zijn op onze volgende bestemming. Alleen, de weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn angstaanjagend.

See you.

Greet&John