Warmer hoeft niet

Na Punakaiki resten ons nog twee dagen om de boot in Picton te halen. Eén dag hebben we al nodig om in de buurt te komen. Het Abel Tasman National Park zullen we moeten overslaan. Ongetwijfeld mooi, maar wandelend zie je alleen bomen en varens. In de brochures zie je idyllische zandstrandjes met beboste hellingen als achterland. Dat beeld klopt wel, maar dan moet je gaan kajakken. En dat willen we niet.

We kiezen als volgende bestemming Havelock South (staat alleen op gedetailleerde kaarten van de streek). Dat is nog eens dik 300 km. Vanuit dit nietige dorpje kun je de Marlborough Sounds verkennen.

Om er te komen hoef je alleen maar de SH6 te volgen. Er is geen andere weg trouwens. Tot Westport volgt de weg de kustlijn, zowel horizontaal als verticaal. Thuis stap ik niet gauw in een achtbaan.
Het binnenland in gaat de weg door de Buller Gorge. Ofwel: door een kloof, langs de rivier de Buller. Er staan waarschuwingsborden: geen benzinepomp de komende 100 km. Er staat niet bij dat je ook nergens koffie kunt drinken. De achtbaan houdt maar niet op. De aanleg van deze weg heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Op diverse plaatsen was nauwelijks ruimte voor twee rijbanen. Op één plek hebben ze een stukje uit de berg moeten frezen om bussen en vrachtauto’s te kunnen laten passeren.
In Murchison kom je weer in de bewoonde wereld. Omdat je 100 km hebt ‘drooggestaan’ bestaat dit dorp voornamelijk uit koffiehuizen en benzinestations. Greet ziet iemand met een Fries vlaggetje op zijn been getatoeëerd. Blijkt een tamelijk jonge emigrant uit Achlum. Ik kan het gesprek niet volgen.
Vlak voor Murchison vermeldt zo’n bruin bord: ‘Langste swingbridge van NZ’. Er is een soort attractieparkje van gemaakt. Voor NZ$ 5 mag je er overheen. Voor NZ$45 kun je terug als Superman (je krijgt zelfs verkleedkleren!), hangend aan een extra kabel. Wij lopen.

Om in Havelock te komen moet je na Nelson een bergrug over. We zijn er redelijk aan gewend. Hoop moeite om van zeeniveau naar zeeniveau te komen. Gelukkig geven ze in NZ duidelijk een adviessnelheid voor de onoverzichtelijke bochten. Nog prettiger, de bordjes geven ook aan hoe de bocht loopt. Ook hier weer overheersen 25 en 35 km/h. Wij houden ons er keurig aan. Summum was overigens 15. Dan moet je driekwart om een rots heen en vaak meerdere keren achter elkaar.
Havelock ligt aan de Pelorus Sound, dé kweekplaats voor de befaamde Green Lib Mussels. Die zijn 5x zo groot als onze Zeeuwse. De jachthaven is groter dan het dorp zelf. De camping heeft een aparte parkeerplaats voor boottrailers en boten. Alles staat vol, de een nog indrukwekkender dan de ander. Het fjordengebied van Marlborough ziet er anders uit dan bij Milford. De bergen zijn wat lager, de sounds wat breder. Lopend kom je hier niet ver. Om er iets van mee te krijgen heb je een boot nodig. We kunnen nog net ‘aanmonsteren’ voor de postboot van dinsdag. Die vaart drie keer per week naar afgelegen boerderijen en vakantieoorden. Het is bloedmooi weer, maar de zon staat steeds in de verkeerde hoek om mooie foto’s te maken. Afijn, uit wat wel gelukt is kun je wel zien dat het een schitterende tocht is. Maar zeven uur is wel lang.

Morgen het laatste stukje naar Picton en de oversteek naar Wellington.

Groetjes
Greet&John