Doe mij maar met spek en stroop

Het weer is vandaag, zondag, als beloofd: warm en zonnig. Perfect om een flink stuk te rijden, als je airco hebt. We willen Punakaiki bereiken en dat is 355 km noordwaarts. En hier is dat geen vier uur rijden. De weg kennen we, want die hebben we bij ons vorige bezoek noord-zuid gereden. In de stromende regen van begin tot eind. Het eerste stuk – van Haast naar Frans Josef – is niet direct om op te schieten. De uitlopers van de Southern Alps zorgen er voor dat je pijn in je ellebogen krijgt van het aan je stuur draaien. Voeg daarbij de hoogteverschillen en je begrijpt: fantastische omgeving. De 85 km van Haast naar Frans Josef vergen al 2 uur. Tijd voor een stop en koffie.

Frans Josef Village is samengesteld uit shops van aanbieders van helikopterrondvluchten, gletsjerwandelingen met gids, restaurants, een benzinestation en een backpacker hotel. Normale woonhuizen vallen in ieder geval niet op. Het is er 28 graden om 11 uur ’s ochtends. Het voelt wel heel decadent als je alle bezienswaardigheden voorbijrijdt waarvoor zelfs New Zeelanders speciaal naar deze regio komen. Fox Glacier, Lake Matheson, Frans Josef Glacier: kennen we al. En in de regen waren ze al indrukwekkend. Vandaag is de lucht bijna strak blauw. Het wemelt er dan ook van de Chesna’s en helikopters. Wat nou, genieten van de zondagsrust?

We weten: als je eenmaal in Bruce Bay bent wordt het plat. Vorige keer begonnen hier de bergwegen. Je mag alleen nergens harder dan 100. Maar de eerste honderd km zijn er geen zijwegen naar links (de oceaan) of rechts (de Alpen) dus we schieten toch lekker op. We hebben ook meer uitzicht dan destijds in de regen. De enige verandering komt bij Kumara Junction. Dat is de aansluiting van de kustweg met de ‘snelweg’ vanuit Christchurch via Arthurs Pass. De belangrijkste oost-westverbinding dus. De one lane bridge met spoorrails die hier zat is tot monument verheven. Hij staat op een talud naast de nieuwe rotonde en de apart liggende spoorbaan.
De twee steden waar je langs komt kun je volgens de reisgidsen wel overslaan. Greymouth had beter Grey Mouse kunnen heten. De inwoners zijn dolblij als ze ergens anders werk vinden en kunnen verhuizen. State Highway 6 gaat buitenom gelukkig.

Boven Greymouth wordt de kustweg weer grilliger. Greet bewaart hier slechte herinneringen aan. Vorige keer waren we hier op de tweede dag van de reis. Arthurs Pass was al angstwekkend, deze kustweg deed de deur dicht. Inmiddels hebben we zonder problemen het zuidereiland voor driekwart gerond. Alles went. Ze geniet mee van de fraaie look outs over goudgele stranden vanaf de hoogste rotspunten. Het mooie weer reist met ons mee. De donkere luchten boven Punakaiki zijn verdwenen tegen de tijd dat wij er aankomen.

In dit gehucht stopt iedere touringcar (en campervan) vanwege maar één ding: de Pancake Rocks. Grillige zandsteenformaties die er inderdaad uitzien als stapels pannenkoeken. Ze zijn uniek, want verder langs de kust vind je nergens zandsteen. Er is een fraai wandelpad aangelegd. Het is vandaag perfect fotoweer. De ideale plekjes om foto’s te maken staan duidelijk aangegeven. Ik heb ze allemaal benut. Helaas is de zee net zo rustig als Lake Wanaka. Geen spektakel dus in de hier duidelijk herkenbare blow holes. Zijn wel veel ruimer dan die van Jack.

Het backpackers onderkomen is snel gevonden. Er zijn maar twee straten, die allebei uitkomen op het strand. Wij slapen in de dependance. Staat tegenover de ingang van de camping. Is te koop Wim. Geen supermarkt, dus eten in het enige restaurant. Leuke mensen hier. De vader van de eigenaar komt uit Limburg.

Behalve om de rotsen staat Punakaiki ook bekend om de fraaie zonsondergangen. ’s Avonds na negenen wordt het dan ook pas druk (nou ja, druk) op het strand. Fikkie stoken van zwerfhout, worstjes braden en genieten van prachtige luchten.
Op onze strandwandeling stuiten we op een verdwaalde schoen. De Maori’s hebben hier vast wel een verklaring voor. Maar aannemelijker is dat de zandsteenformaties vroeger veel groter zijn geweest.

Ondanks alles: één nacht is genoeg.

Tot de volgende stop.
Greet&John