Het wordt eindelijk zomer
Door: papa lingen
Blijf op de hoogte en volg John
15 Januari 2010 | Nieuw Zeeland, Haast
Haast Beach 15-16 januari
Zoals reeds vermeld staan we geboekt voor de overtocht Picton-Wellington op 20 januari. Vanuit Glenochy is dat nog een aardig eindje rijden. En we willen toch echt wel onderweg nog ergens stoppen. Maar enige haast is geboden. Ons volgende doel is dan ook Haast. Mooie rijafstand, mooie bergpas ook – als je denkt ‘wanneer begint ie ben je er al over’ - alleen: de beschrijving in onze reisgidsen houdt niet over. Klopt, want Haast-Village telt misschien 100 inwoners en Haast Beach is alleen een motel en een camping en ligt 12 km buiten het dorp. Als je vooraf belt zijn uiteraard alleen de luxe cabins nog beschikbaar. Dit worden dan ook onze duurste overnachtingen, NZ$ 70,- (36 euro). Daar hebben we dan wel een ruime cabin voor met compleet ingerichte eigen keuken. Douche/toilet is een deur verder. De supermarkt heeft net genoeg eten in huis om ons twee avondmaaltijden te verschaffen. Maar ik ga te snel.
Als we uit Glenochy vertrekken denken we nog even te kunnen shoppen in Queenstown. Het is rond 10 uur. De eerste vrije parkeerplaats vinden we twee km buiten de stad. Geen shoppen dus.
We krijgen wel de gelegenheid om te gaan raften en bungy jumpen, activiteiten waaraan Queenstown z’n populariteit te danken heeft. Het startpunt voor beide ligt echter op geruime afstand van de stad. Voordat je van die niet meer gebruikte brug kunt springen ben je bijna in Cromwell. We stoppen voor koffie en gelijktijdig stopt naast ons een stel dat we in Dunedin hebben ontmoet. Komen ook alleen even kijken.
Voor Haast moet je bij Cromwell linksaf, richting Wanaka. Landschap wordt weer vlak. Er zijn hier veel tentjes langs de weg waar fruit wordt verkocht. Bijna net zo veel als wijnproeflokalen. Helaas, ik moet nog rijden. Wanaka kennen we nog van onze vorige reis. De herinneringen aan die belevenissen, samen met Wim en Anneke, komen weer naar boven. Toen zijn we na Wanaka teruggegaan naar het noorden, nu reizen we dus andersom. We vinden blindelings de Vodafonewinkel om ons beltegoed aan te vullen. Met een eettentje waar ze gewoon een broodje verkopen hebben we meer moeite. Het is ook een beetje chaotisch allemaal. Dit is de dag van de Wanaka-Marathon. Voor de Castricummers: een soort Dubbele Lus, maar dan langer. Wel vinden we een outdoor winkel (er zijn er wel vijf) met voor ons supervoordelige sportieve kleding. Eindelijk koop ik een overhemd met lange mouwen (hoewel nu even niet nodig) en Greet een broek en shirt voor erbij. Heerlijk winkelen als het prijsniveau in dollars even hoog ligt als bij ons in euro’s. Alles met 50 % korting!
Belangrijke bezienswaardigheden in Nieuw Zeeland staan ruimschoots van te voren aangeven met bruine borden. Minder belangrijke geven ze aan op het moment dat je moet afslaan. Dan ben je dus altijd te laat. En met die 2-baaans wegen moet je maar afwachten wanneer je op de weg kunt keren. Juist als het tijd is voor een rookpauze staat er een aanwijzing voor de Blue Pool. Tijdig. Twintig minuten lopen bergaf, naar wat? Blijkt een driesprong van rivieren. Adembenemend mooi. En blauw. Je moet een swingbridge (kabelbrug) over om er te komen. Weer een nieuwe ervaring. Het ding swingt echt. Het water is hier zo helder, dat je wel 2 meter diep kunt kijken. Het is dus geen weerspiegeling wat je op de foto’s ziet.
De weg over de Haast-pas is ook ongekend mooi. Die overdaad aan varens geven het simpelste stukje bos een heel ander aanzien. Het groen doet af en toe zeer aan je ogen.
De camping ligt niet direct aan zee, maar aan een lagune. Beetje moerassig dus. Een eldorado voor die klotige vliegjes die ze hier hebben. Smeerseltjes om ze van je lijf te houden zijn er in tientallen soorten. We hebben nog geen merk gevonden dat echt werkt.
Het is inmiddels wel strandweer geworden. Zwemmen is er echter weinig bij aan de westkust. Vanwege een sterke onderstroom levensgevaarlijk. Bovendien, mensen met een gevoelige huid (zoals Greet) smeren de hele dag door met factor 30. Ik word gewoon een beetje rood en de volgende dag bruin.
Wat doe je op een camping aan zee als je er niet komt om te zwemmen? Nou, vissen bijvoorbeeld. Je hangt je bootje achter je SUV en gaat je avondmaal bij elkaar zoeken. De standaardbegroeting hier is dan ook “Any luck today?” De tonijn waarmee de buren thuiskomen is ruim voldoende voor de uitgebreide familie die hier voor het weekend is neergestreken.
De weg waaraan de camping ligt loopt nog 30 km door en loopt dood in Jackson Bay. Te zien aan de hoeveelheid luxe buitenverblijven is de grond in deze uithoek nog betaalbaar. Wel proviand meenemen, want er is echt helemaal niks. Maar wel mooi, met uitzicht op de Alpen.
In het achterland ligt de Smooth Water Creek Track en die moeten we natuurlijk verkennen. Het blijkt een pad zoals wij ze graag zien: steil omhoog in het begin, zo smal dat het nauwelijks te vinden is, dan weer modderig, dan weer keien, dan weer weggeregend. Je loopt door een dicht varenbos lekker in de schaduw. Geweldig.
We proberen ook nog een stukje over het strand, maar daar liggen zoveel keien dat het onbegonnen werk is.
Morgen is het zondag en alweer mooi weer. Dan kun je het beste maar in de auto zitten met de airco aan.
Wordt vervolgd.
Groetjes
Greet&John
Zoals reeds vermeld staan we geboekt voor de overtocht Picton-Wellington op 20 januari. Vanuit Glenochy is dat nog een aardig eindje rijden. En we willen toch echt wel onderweg nog ergens stoppen. Maar enige haast is geboden. Ons volgende doel is dan ook Haast. Mooie rijafstand, mooie bergpas ook – als je denkt ‘wanneer begint ie ben je er al over’ - alleen: de beschrijving in onze reisgidsen houdt niet over. Klopt, want Haast-Village telt misschien 100 inwoners en Haast Beach is alleen een motel en een camping en ligt 12 km buiten het dorp. Als je vooraf belt zijn uiteraard alleen de luxe cabins nog beschikbaar. Dit worden dan ook onze duurste overnachtingen, NZ$ 70,- (36 euro). Daar hebben we dan wel een ruime cabin voor met compleet ingerichte eigen keuken. Douche/toilet is een deur verder. De supermarkt heeft net genoeg eten in huis om ons twee avondmaaltijden te verschaffen. Maar ik ga te snel.
Als we uit Glenochy vertrekken denken we nog even te kunnen shoppen in Queenstown. Het is rond 10 uur. De eerste vrije parkeerplaats vinden we twee km buiten de stad. Geen shoppen dus.
We krijgen wel de gelegenheid om te gaan raften en bungy jumpen, activiteiten waaraan Queenstown z’n populariteit te danken heeft. Het startpunt voor beide ligt echter op geruime afstand van de stad. Voordat je van die niet meer gebruikte brug kunt springen ben je bijna in Cromwell. We stoppen voor koffie en gelijktijdig stopt naast ons een stel dat we in Dunedin hebben ontmoet. Komen ook alleen even kijken.
Voor Haast moet je bij Cromwell linksaf, richting Wanaka. Landschap wordt weer vlak. Er zijn hier veel tentjes langs de weg waar fruit wordt verkocht. Bijna net zo veel als wijnproeflokalen. Helaas, ik moet nog rijden. Wanaka kennen we nog van onze vorige reis. De herinneringen aan die belevenissen, samen met Wim en Anneke, komen weer naar boven. Toen zijn we na Wanaka teruggegaan naar het noorden, nu reizen we dus andersom. We vinden blindelings de Vodafonewinkel om ons beltegoed aan te vullen. Met een eettentje waar ze gewoon een broodje verkopen hebben we meer moeite. Het is ook een beetje chaotisch allemaal. Dit is de dag van de Wanaka-Marathon. Voor de Castricummers: een soort Dubbele Lus, maar dan langer. Wel vinden we een outdoor winkel (er zijn er wel vijf) met voor ons supervoordelige sportieve kleding. Eindelijk koop ik een overhemd met lange mouwen (hoewel nu even niet nodig) en Greet een broek en shirt voor erbij. Heerlijk winkelen als het prijsniveau in dollars even hoog ligt als bij ons in euro’s. Alles met 50 % korting!
Belangrijke bezienswaardigheden in Nieuw Zeeland staan ruimschoots van te voren aangeven met bruine borden. Minder belangrijke geven ze aan op het moment dat je moet afslaan. Dan ben je dus altijd te laat. En met die 2-baaans wegen moet je maar afwachten wanneer je op de weg kunt keren. Juist als het tijd is voor een rookpauze staat er een aanwijzing voor de Blue Pool. Tijdig. Twintig minuten lopen bergaf, naar wat? Blijkt een driesprong van rivieren. Adembenemend mooi. En blauw. Je moet een swingbridge (kabelbrug) over om er te komen. Weer een nieuwe ervaring. Het ding swingt echt. Het water is hier zo helder, dat je wel 2 meter diep kunt kijken. Het is dus geen weerspiegeling wat je op de foto’s ziet.
De weg over de Haast-pas is ook ongekend mooi. Die overdaad aan varens geven het simpelste stukje bos een heel ander aanzien. Het groen doet af en toe zeer aan je ogen.
De camping ligt niet direct aan zee, maar aan een lagune. Beetje moerassig dus. Een eldorado voor die klotige vliegjes die ze hier hebben. Smeerseltjes om ze van je lijf te houden zijn er in tientallen soorten. We hebben nog geen merk gevonden dat echt werkt.
Het is inmiddels wel strandweer geworden. Zwemmen is er echter weinig bij aan de westkust. Vanwege een sterke onderstroom levensgevaarlijk. Bovendien, mensen met een gevoelige huid (zoals Greet) smeren de hele dag door met factor 30. Ik word gewoon een beetje rood en de volgende dag bruin.
Wat doe je op een camping aan zee als je er niet komt om te zwemmen? Nou, vissen bijvoorbeeld. Je hangt je bootje achter je SUV en gaat je avondmaal bij elkaar zoeken. De standaardbegroeting hier is dan ook “Any luck today?” De tonijn waarmee de buren thuiskomen is ruim voldoende voor de uitgebreide familie die hier voor het weekend is neergestreken.
De weg waaraan de camping ligt loopt nog 30 km door en loopt dood in Jackson Bay. Te zien aan de hoeveelheid luxe buitenverblijven is de grond in deze uithoek nog betaalbaar. Wel proviand meenemen, want er is echt helemaal niks. Maar wel mooi, met uitzicht op de Alpen.
In het achterland ligt de Smooth Water Creek Track en die moeten we natuurlijk verkennen. Het blijkt een pad zoals wij ze graag zien: steil omhoog in het begin, zo smal dat het nauwelijks te vinden is, dan weer modderig, dan weer keien, dan weer weggeregend. Je loopt door een dicht varenbos lekker in de schaduw. Geweldig.
We proberen ook nog een stukje over het strand, maar daar liggen zoveel keien dat het onbegonnen werk is.
Morgen is het zondag en alweer mooi weer. Dan kun je het beste maar in de auto zitten met de airco aan.
Wordt vervolgd.
Groetjes
Greet&John
-
25 Februari 2010 - 11:00
Wim:
die brug herken ik wel. Twee keer van af gesprongen, maar is inderdaad niet iets voor jullie. Ik krijg nog steeds jeuk als ik aan die sandflies denk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
