En toen hield het op met zachtjes regenen

We zijn Dunedin sneller uit dan we er in gekomen zijn. Moet je namelijk terug naar die supermarkt. Bij vertrek is het nog droog. Op naar de Catlins in het zuiden. Aanbevolen door een van de Nederlanders die we in het hostel tegenkwamen. De route heet dan ook Southern Scenic Route. En hij is nog verhard ook. Tenminste, de doorgaande weg. Voor de zeehonden en pinguïns moet je er vanaf natuurlijk. 12 km gravelweg brengt ons naar Nugget Point. Leuk uitstapje, te zien aan het aantal auto’s en campervans. Er is een speciale pinguïnbekijkhut om de zeldzame geeloogpinguïns te bestuderen. Heb je wel een infraroodkijker voor nodig, want na drie uur mag je het strand niet op. M.a.w. er staat een speciale hut om zeldzame pinguïns te bekijken die er overdag niet zijn en die je niet kunt zien als ze er wel zijn. Want dan is het donker en de hut staat tamelijk veraf.
Gelukkig hebben ze nog een attractie: de vuurtoren. In bedrijf sinds 1869. Staat op een rotspuntje in zee. Hoge kliffen, mooie uitzichten, bij mooi weer. Het waait er flink en de capes zijn weer nodig om niet doorweekt bij de auto terug te komen.
Je kunt die gravelwegen ook volgen om binnendoor naar de volgende baai te komen. De een is nog fraaier dan de ander. Ook qua naam: Kaka Point, Cannibal Bay – zo genoemd omdat er ooit menselijke botten werden gevonden in de duinen hier – en eindpunt Surat Bay bij Owaka. Een fraai lang zandstrand dat zijn naam dankt aan het zeilschip Surat dat hier in 1874 op het rif strandde. Surat Bay Lodge, ons slaapadres, staat letterlijk op het strand. We scoren een ‘twin room’ (dwz losse bedden) met aan twee kanten uitzicht op de baai. Een ‘room with a view’ zogezegd. En zowaar: twee zeehonden dollen op het strand op 100 meter.
Onze regenspullen zijn nog doorweekt als we hier aankomen. Gelukkig doen ze hier niet veel aan isolatie. De cv-ruimte is een prima droogkamer.

De volgende dag, zondag 10, gebruiken we om toch maar alle bezienswaardigheden te bekijken. Behalve veel bos - hier bijna regenwoud met al die varens als bodembegroeiing - zijn dat vooral fraaie baaien (hé, dat rijmt) en watervallen. En Jack’s Blowhole niet te vergeten. Nou is een blow hole niet zo heel bijzonder: Als de oceaan lang genoeg tegen een rotswand beukt ontstaat er een gat in de wand en daarachter een uitholling. Bij ruig weer stroomt het oceaanwater met kracht naar binnen in deze ‘open grot’ en veroorzaakt een fontein van water. Bij Punakaiki kun je dat heel duidelijk zien (daar komen we nog). Het bijzondere van Jack’s Blowhole is dat die open grot hier tweehonderd meter het binnenland in ligt. Hij blowt dan ook alleen bij het juiste type weer. Vandaag is dat er niet, dus weinig blowen voor Jack.
Dankzij de overvloedige regenval zijn de watervallen woester dan de lokale bevolking ooit heeft gezien. Op de ansichtkaarten zien ze er heel anders uit. Soms is het hooguit een half uurtje lopen ernaartoe, soms een kwartiertje rijden over een gravelweg. Deze ‘schapenpaden’ zijn af en toe zo steil, dat je terug moet naar je tweede versnelling. Ze zijn stuk voor stuk indrukwekkend. Ik hoop dat ik de foto’s uit elkaar kan houden.
Dan is er nog Cathedral Cave, een grot waar je alleen bij eb door kunt lopen. De aanblik van de helling naar het parkeerterrein doet ons besluiten deze attractie over te slaan. Op het noordereiland in de Coromandel heb je een vergelijkbaar iets, die veel beroemder is: Cathedral Cove.
We zijn de hele dag al op zoek naar een kop koffie en die vinden we pas als we besluiten terug te gaan. ‘The Whistling Frog Café and Bar’ komen we net aan droog binnen. Het is er druk. Het ziet er naar uit dat alle gasten van de bijbehorende camping hier hun zondagmiddag doorbrengen.

Ook vandaag heeft het behoorlijk geregend, maar wij hebben kans gezien precies
tussen alle ellende door alle dingen te zien en te doen die er hier in de aanbieding zijn. Morgen de andere helft, op weg naar Bluff.

Stay tuned.

Greet&John