Karren met die hap

We zijn inmiddels 200 km verder. Maar voor jullie gaan we even terug naar de Arthurs Pass. De gruwelijke afdaling hebben we al gemeld. Daarna wordt het weer supervlak dus we stomen in no time naar Greymouth. In de regen. En regen hier wil zeggen: nauwelijks merkbare spatjes die zonder waarschuwing overgaan in een hoosbui. Bij Kumara Junction rechtsaf richting Punakaiki. Schitterende kustweg, zoals er ongetwijfeld nog vele zullen volgen. Wij gaan er heen voor de Pancake Rocks. Dat is ook het enige dat er is te zien. Maar elke touroperator heeft deze halte in het programma. Zandsteenformaties van duizenden jaren oud die er nu uitzien als flinke stapels pannenkoeken. Waar de rotsen zijn weggesleten ontstaan zgn. blow holes: spelonken waar het water met geweld naar binnen stroomt en tegen de rotsen uiteenspat. Dan moet het alleen niet zulk rustig weer zijn als vandaag. Maar het idee is leuk. De zeehonden en dolfijnen op een afstandje geven het bezoek een extra dimensie. De touringcar stopt hier hooguit een uur. De regen stopt even abrupt als ie begon en 's avonds kunnen we (weer) buiten eten. Wim en Renske trakteren op chili con carne, gemaakt op hun onvolprezen campingbrandertje.

Punakaiki-Fox Glacier
Het is 240 km langs één weg (SH6). Wim ziet kans verkeerd te rijden. In een rustige buitenwijk van Greymouth kunnen we op de weg keren. Alsnog de brug over en in de toenemende regenbuien down south. Hier maken we ook kennis met dé sentatie van NZ: de one lane bridges. Voor de tweebaans wegen die ze hier state highway noemen hebben ze niet de moeite genomen een dubbelbaans brug erin te leggen. Soms moet de trein er ook nog overheen. Ik hoop het niet mee te maken, maar je loopt hier op de autowegen dus kans in botsing te komen met een tegemoetkomende sneltrein.

Fox Glacier is een dorp van niks, maar dankt zijn faam aan de aanwezigheid van een spectaculaire gletsjer, de Fox Glacier uiteraard. Door onze strakke planning besluiten we een regenpak aan te trekken om er nog bij aankomst een wandeling op te maken. Morgen is het weer nog slechter, zegt de juffrouw achter het loket. Je kunt er ook met een helikopter overheen vliegen en zelfs bovenop landen en naar beneden lopen. Zoveel tijd hebben we niet (het geld ervoor hebben we nog wel).
Zoals wij (de Lingens) met onze Noorwegenervaring hebben voorspeld: het is een onvergetelijke ervaring. Vanuit het dal ziet een gletsjer er uit als een gladde ijsvloer, maar niets is minder waar. Het is één verzameling van spleten en ruggen, waar de gids met zijn pikhouweel traptreden voor je inhakt, anders kom je nergens. Voordat je überhaupt op de gletsjer bent heb je een inspannende wandeling achter de rug, waarbij je minstens vierhonderd meter bent geklommen. De hele familie heeft Anneke ervan overtuigd dat ook zij dit kan en dat blijkt. Van John krijgt ze de volgende dag een fles muscle recovering moisture. Geen klacht gehoord.
De dag is extra spannend, want de gidsen hebben een ijsspelonk ontdekt. Alleen de toegang moet nog even tot menswijdte worden opengehakt. Het zijn een stel bikkels die gidsen. Net fietsers. Met blote benen door de stortbuien de ijsvlakte op. Chapeau! Of liever: ijsmuts.

Lake Matheson
Deze flinke vijver vlak bij onze camping trekt bezoekers vanuit heel Nieuw Zeeland. Als je namelijk op het juiste tijdstip en bij de juiste weersomstandigheden op de juiste plek gaat staan worden de Mount Cook en Mt. Tasman er in weerspiegeld. Wim en Renske gaan bij zonsopgang. Bladstil, heldere lucht. Het wordt schitterend weer. Die juffrouw heeft ons belazerd. Wij komen er daardoor wat later. Het water is dan in beroering door de wind, waardoor het spiegeleffect uiteraard verstoord wordt. 't Wordt meer een lachspiegel. Maar hij staat in volle glorie op elke ansichtkaart. En kijk anders op wimenrenske.waarbenjij.nu Daar staat-ie zoals het hoort. (De foto hebben we even van ze geleend)

Fox - Wanaka
Is wel iets over te vertellen maar we worden nu het internetcafé uitgegooid. Ze zijn klaar met schoonmaken.

Wordt vervolgd.