Oh moeder wat is het heet

Zoals de plaatsnaam aangeeft zijn we bijna van het zuidereiland af, maar voor het verslag zijn we nog in Fox Glacier. Let op, want nu volgen een heleboel kilometers.

Fox - Wanaka
Hoe verder je naar het zuiden gaat, hoe groter de varens, hoe groener de palmen en hoe dichter de bossen. Eind van de weg langs de westkust is het gehucht Haast. Dit plaatsje heeft alleen naamsbekendheid omdat er hier weer een overgang over de Alpen is, de Haast-pas. Het dankt zijn naam aan een Oostenrijker, Herr Haast, de ontdekker van de Frans Josef Gletsjer. Uit eerbied voor zijn keizer (?) heeft hij de gletsjer - en het later ontstane dorp, naar hem vernoemd. Voor Herr Haast zelf bleef over de pas en het bijbehorende gehucht. Prachtige weg, schitterend bos en een pas die lijkt op de Brenner. Net als je denkt 'wanneer gaan we nou klimmen' ben je eroverheen. De bijbehorende rivier staat, zoals de meeste die we gezien hebben, voornamelijk droog. In het voorjaar moet het hier nog indrukwekkender zijn. Jammer alleen, dat ze vergeten hier en daar een parkeerhaventje aan te leggen, want veel stoppen om even te kijken is er niet bij. En bezienswaardigheden, zoals watervallen, staan pas aangegeven op het moment dat je moet afslaan. Maar het blijft mooi. Na de half-tropische bossen kom je achtereenvolgens uit op de oevers van Lake Wanaka en Lake Hawea. En na 25 km meer links en rechts kom je dan aan in Wanaka. Hier splitsen de belangen van kinderen en ouders. Renske en Wim willen naar Queenstown, wij gaan hier terug naar het noorden. Voor ons even geen skydiven en jetboatcruises. Wij willen naar de Mt. Cook om te wandelen in de Hoerensleuf (Hookervalley noemen ze het hier). Het weer kan hier met het uur veranderen. Zitten we met z'n allen gezellig buiten te borrelen, als het eten klaar is vluchten we naar binnen. Scheelt 5 graden binnen een half uur. Maar een tweepersoons campervan is groot genoeg om er met z'n zessen de worstjes en kipfilets van de barbecue in te nuttigen.

Wanaka - Lake Tekapo
U had hier als eindebestemming Mt. Cook verwacht natuurlijk, maar helaas. Change of plans, want de dames voelen zich niet in staat een middag te wandelen. Geen nood, Wanaka heeft leuke terrassen, een internetcafé, een gigantische supermarket en een warme-piebakker, dus wij vervelen ons niet. Nu Mt.Cook uit het schema vervalt, kiezen we Lake Tekapo als eindbestemming. De Mt. Cook zie je dan van 30 km afstand. Makkelijk te herkennen, want tussen al die andere bergen is dit de enige waar eeuwige sneeuw op ligt. En zelfs vannacht is die voorraad aangevuld met 5 meter.
De streek boven Wanaka doet vooral denken aan Arizona. Een prairielandschap zonder weerga. Elk moment verwacht je een op hol geslagen kudde buffels of ten minste een horde indianen. Maar gelukkig, het lijkt alleen maar zo. Hebt u het plaatje? Het is fascinerend mooi, maar kaal, uitgestrekt en weer geen parkeerhavens. We hebben mensen ontmoet die hier panne met hun camper kregen. Die werden daar niet vrolijk van.
Lake Tekapo is weer zo'n typische plek waarvan wij zeggen: daar kun je toch veel meer geld uitslaan? Het meer is tweemaal zo groot als het Alkmaarder- en Uitgeestermeer bij elkaar, maar slechts één lullig jachthaventje. Toch ook weer niet zo verwonderlijk, want er zijn geen wegen naartoe. Maar een uitzicht...! We waren absolutely flabbergasted.
(Na thuiskomst uitgevonden dat het water rechtstreeks van naburige gletsjers komt. 'Only the very tough swim here' luidde het fotobijschrift)

Get your kicks on route 66+6
Dankzij zorgvuldige planning vooraf zijn we er van overtuigd dat de weg naar het noorden ongetwijfeld mooi zal zijn, maar dat er onderweg weinig valt te beleven. De Inland Scenery Route heeft nummer 72, biedt bijzonder fraaie uitzichten: links bergen, rechts grasland of wijngaarden. Echt een weg om lekker door te scheuren, maar we rijden nooit harder dan 90 waar 100 is toegestaan. Dat is dan ook bijna je gemiddelde, want er zijn geen stoplichten, laat staan files. We schieten lekker op, zo lekker dat we de dagetappe van de volgende dag er maar aan vastplakken. We eindigen derhalve alvast in Kaikoura, zodat we daar een volle dag te besteden hebben i.p.v. een middagwandelingetje.

Kaikura
Het is inmiddels allengs heter geworden. Lijkt Spanje wel. Na de lange autoreis trakteren we de vrouwen op een etentje. Wordt onze kennismaking met het nationale volksvoedsel: fish and chips. Jummie, de vis komt hier vers uit zee.

De volgende dag (zondag) beleven we weer een nieuw hoogtepunt. We wandelen bij eb over het 'strand' rond de baai. De bedoeling is dan dat je tussen een kolonie zeerobben door moet. Van de eerste maak ik een wereldfoto, maar hij lag wel moederziel alleen op de rotsen. Het strand bestaat hier uit louter rotsformaties, dus klimmen en klauteren en als het dan vlak is loop je op los grind. Onderweg pakken we even een vrijliggende rots mee. Steil omhoog en met doodsverachting weer naar beneden. Anneke zal voor de foto's zorgen.
Rond de voorlaatste rotspunt worden we toch nog getrakteerd op meerdere robben. Die kiezen echter ons wandelpad uit om zich in de zon te koesteren. En ze kunnen bijten is ons verteld. We komen er zonder kleerscheuren langs.
Voor de terugweg klim je even tegen de klif op (20 %) en verder is alles vlak (ik overdrijf wel vaker). Levert wel fascinerende uitzichten op.

's Middags staat voor de mannen dan nog een unieke bezigheid op het programma: whale watching. Met een catamaran de zee op waar zich een school 'sperm whales' ophoudt (die naam is overigens verkeerd gekozen: de ontdekkers van deze walvissoort zagen de herseninhoud voor sperma aan). Een ongekende ervaring. Visjes van 25 meter lang, die 2,5 uur onder water kunnen blijven. Als ze dan boven komen om lucht te happen vliegt de catamaran er vrijwel letterlijk naar toe en dan is het wachten op het moment dat hij weer duikt, want dan komt zijn staart boven water. Staat op een van de talloze indrukwekkende foto's, die we helaas nog steeds niet kunnen laten zien, want op deze internetmachine kun je geen usb-kabel aansluiten.

Kaikoura - Picton
Het verrassende van deze streek is dat het nog steeds flink bergachtig is. Klopt ook wel want het zuidereiland eindigt in de Marlborough Sounds. Een fjordengebied, maar anders dan in het diepe zuiden niet begroeid met regenwoud, maar met ordinaire bomen met groene blaadjes. Morgen de overtocht naar het noordereiland. Even mediapauze, want John en Greet gaan op familiebezoek in Hastings en Wim en Anneke weten nog niet precies waar ze terecht zullen komen.

Alles kits hier. U bent nu helemaal bij.

PS
De foto's zijn na thuiskomst bij de juiste verhalen ondergebracht.