Precies wat we er van verwacht hadden

Wat gaat de tijd toch snel. De bruiloft is alweer voorbij. Het was grandioos. Klein groepje, met alleen de ouders, de twee onverwachte bezoekers en de Nieuw-Zeelandse familie van Renske (en nu dus ook van Wim). Weerzien met haar nicht na een jaar of 18 (ditmaal vergis ik me niet).

De trouwdag begon veelbelovend. Eindelijk zagen we sneeuw op Mt. Ruapehu. Dat duurde echter niet lang genoeg. Om twaalf uur zat hij weer in de mist. Temperatuur had iets hoger gemogen. De lunch kon nog in de publieke schuilhut worden genuttigd. Voor de plechtigheden werd plan B uit de kast getrokken: binnen. Maakt niet zo heel veel uit, want er zijn zoveel grote ramen dat je dat amper merkt.

De foto's vertellen meer dan we hier kunnen opschrijven. Het was heel origineel van opzet, een schattige ceremoniemeester annex ambtenaar. Ze hield zelfs een toespraakje in het Maori, gevolgd door de Engelse uitleg. Verder zenuwachtige ouders, spitsige toespraken en, na een korte wandeling op de vulkaan, een 'eenvoudige, doch voedzame maaltijd' om het af te sluiten.

Vandaag trekken we weer verder met de camper. Jammer van dat lekker zachte hotelbed. We zien af van de Tongariro Crossing. Daarvoor moet het echt hoogzomer zijn of je moet een prof-uitrusting hebben. Boven waait het 40 km/h en er zit zoveel bewolking dat je amper het pad kunt zien. En het gaat om de uitzichten natuurlijk. Die zijn er dus niet op dit moment.

Veel plezier met de foto's.