That's all folks

Terwijl de noordoostenwind langs de ramen giert en mijn Tongariro-bodywarmer zelfs binnenshuis goede diensten bewijst nog even terug naar Langkawi, waar het dertig graden warmer was.

*****
Alles went, zegt men, en dat geldt met name voor de luxe van een 5-sterren beach resort met Nederlandse 2-sterrenprijzen. Thuis zul je niet gauw een Sheraton-hotel binnenstappen om koffie te drinken, laat staan voor een rood wijntje. Thuis heb je ook geen ontbijtbuffet waar je maar een derde van gebruikt. Of ontbijt u regelmatig met keuze uit elke dag vers geperst fruit (selderijstengel met peren bijvoorbeeld), een complete Indische rijsttafel, gebakken aardappeltjes a la Greet, egg Benedictine of Cocone, zalm, en nog tientallen ondefinieerbare spijzen? De voor je neus klaargemaakte roereieren (of gebakken), pannekoekjes, al dan niet met kalkoemham, zalmsnippers of iets oosters waren bij ons favoriet. Wim deed verwoede pogingen van alles wat te proberen, tot en met de kippenboutjes in curry, maar ook hem is het niet gelukt. Ter afsluiting wel eén van de drie soorten yoghurt natuurlijk.

Rondrit
De temperatuur ligt hier zo hoog dat we besluiten een taxibusje met airco te huren om een dagje de lokale cultuur op te snuiven. Lopend kom je niet eens tot de eerste nederzetting. Ja 's avonds na achten. Het dichtbijzijnde lokale restaurant is 150 meter uit de poort.

Een onvergetelijke dag wordt het, dankzij Auwi, de chauffeur. Hij spreekt net genoeg Engels om te begrijpen waar we heen willen. Hij is ons aanbevolen door zijn neef, Zuli (dat is zijn roepnaam, voluit heet hij Moad Zulkifci Drani), die ons bij het zwembad op onze wenken bedient.

Telaga Tuluh
We beginnen met de Telaga Tuluh, de beroemde Seven Wells waterval die in elke folder over Langkawi voorkomt. In deze tijd staat hij echter zo goed als droog. De bedding kan nog net als waterglijbaan worden gebruikt. Een van de foto's laat zien hoe je er moet komen. Vanaf die hoogte heb je ook zicht op de tweede attractie: de kabelbaan naar de top van de Gunung Mat Cincang. Alleen al de aanblik van de te overbruggen hoogtes is voldoende om te besluiten deze atractie over te slaan. En wij durven echt alles!

De kok van Pantai
Koffie dan maar. Auwi brengt ons naar de jachthaven van Pantai Kok. De haven is klaar, de hotels eromheen zijn volop in aanbouw. Zo te zien wordt alles hier net even duurder dan het Sheraton. Ik zoek alvast een jachtje uit voor het geval onze postcode een keer geluk brengt.

Tanjung Thu Beach
Op naar het mooiste strand van het eiland, de lagune van Tanjung Thu Beach. Prachtig wit strand, magnifiek uitzicht, maar beetje weing badgasten. Wel veel lokale winkeltjes met kleding. Jammergenoeg koopt iedereen hier bij dezelfde groothandel. Wim en ik leveren een flinke bijdrage aan de Maleisische economie door elk vier T-shirts aan te schaffen met veelkleurige opdruk voor 20 RM (5 euro). We nemen niet de moeite om te onderhandelen.

Op weg naar de mangrovebossen worden we getrakteerd op een kudde apen. Apen zijn hier beschermd en om ze te zien hoef je niet eens je bungalow uit. Maar deze zijn anders. Niet recht aankijken want dan voelen ze zich bedreigd en dan ben je er in gelogeerd.

Moeras
Tijdens de rondvaart door het mangrovemoeras bezoeken we o.a. een viskwekerij. Deze taferelen kennen wij alleen uit de Deer Hunter etc. Golfplatenhuisjes drijvend op een stel tonnen. Maar ook zeewaardige jachten, die hier in de binnenwateren afmeren om even te lunchen (de bemanning dan). Er zwemmen hier monsterlijke beesten rond. Stingrays (roggen), slangachtigen, knoerten van zeebaarzen, schaaldieren met een Duitse-helmachtig pantser en een verrassende onderkant en visjes die hun voedsel letterlijk uit de lucht spugen.
We bestellen een voedzame salade bij het drijvend restaurant en terwijl dit wordt bereid bezoeken we de baai met adelaars en krokodillen. Adelaars heb ik weleens groter gezien (op tv dan) en de enige 'krokodil' is een groot uitgevallen leguaan. Maar van dichtbij is deze minstens zo beangstigend met een lengte van een goeie meter en zijn gespleten tong. Op volle snelheid (vandaar die wuivende kuiven) naar de vleermuizengrot. Zijn ze uitgerekend vandaag niet thuis.

Bergop/bergaf
We vinden Auwi bereid ons naar de top van de hoogste berg te brengen, de Kunung Raya van ruim 900 m. Lijkt niks, maar vanaf zeeniveau naar 900 m over 12,5 km is stevig klimmen. Hier en daar boven de 10%. Het busje moet af en toe terug naar de 1. Het uitzicht is fantastisch. Op de top geen restaurant helaas, maar een zwaar bewaakt gebouwencomplex met alle telecommunicatieapparatuur van het eiland.

Kuah Jetty
Lest best: Eagle Square in de enige stad van het eiland, Kuah Jetty. We krijgen een spoedcursus Maleis. Lang=Eagle, kawi=great oftewel Langkawi betekent Grote Adelaar (Engels/Nederlands kenden we al). Het nationale symbool staat in een prachtig wandelgebied, dat zo is aangelegd dat het beeld vanuit alle richtingen is te fotograferen.
Terug langs de kustweg. Met een gemiddelde van amper 50 km/h zijn we het hele eiland rondgeweest. Daar heb je 80 % van het complete wegennet voor nodig.

Fini
Nog één dag luieren, foto maken om te laten zien dat we zijn bijgekleurd, koffers pakken, nog een half dagje zwembad en op naar huis. We verlaten Langkawi in de plensregen om iets over halfnegen 's avonds en staan 's morgens voor zes uur op Schiphol. 16,5 uur non-stop reizen (klopt echt). "Zijn we er nu alweer", zegt Wim als we hem wakker maken voor de landing.
Nog voor we buiten staan ontmoeten we twee bekenden: Marco en Cat. Met enige vertraging komen die uit Singapore aan.
Onze afhalers in dikke jas met sjaal kijken vreemd op als we in T-shirt door de douane komen. De hitte zit nog in ons lijf, dus geen last. Wel zitten de jacks bovenin de koffer.

De wasmachine heeft inmiddels overuren gemaakt, we hebben weer donker bruinbrood en een ruime keuze aan vleeswaren, de koelkast en voorraadlades zijn weer gevuld: We zijn weer thuis. Vier fantastische weken zijn ten einde.