Zijn we er nu al?

Het heeft even geduurd voor dit eerste bericht, maar we leven hier ook in een stroomversnelling. We komen geen van allen regelmatig in cafés, dus laat staan een internetuitvoering. En ik heb de handleiding van de camera inmiddels ook uit.
Heb alleen op dit moment m'n usb-kabeltje niet bij me, dus foto's komen later (accccchhhhh).

De reis
"Zijn we er nu al, ik heb net een prettige zit gevonden", zegt Wim als we na 11 uur vliegen in Kuala Lumpur aankomen. En dan zijn we pas op de helft. Behalve een blikken kont hou je er niets aan over, zo'n vliegreisje. Je mag alleen 11 uur niet roken. Dat is dan ook het eerste wat ik doe bij aankomst. Onthouding helpt dus niet om te stoppen! Om te acclimatiseren heeft Malaysian Air een dagkamer geregeld in een chique hotel: het Royal Adelphi in Seremban. In KL zelf zit alles vol vanwege de op handen zijnde formule-1-race. Wel even een klein uurtje in een propvol taxibusje. We zijn hard toe aan een biertje (de mannen) en een wit wijntje (de vrouwen). De bediening kijkt vreemd op als we er tegen tienen 's morgens verfomfaaid binnenvallen. De andere hotelgasten zitten aan het ontbijt. Wijn wordt pas na 14.00 geschonken.
Weinig Kuala Lumpur dus, behalve het vliegveld. We slapen een uurtje of drie om iets van het tijdverschil weg te werken. De douche naderhand is meer dan welkom.
We wandelen wat in de buurt en testen de Maleisische geldautomaten. Best moeilijk als je de wisselkoers van de lokale munt niet kent. Afijn, gezien het prijspeil hebben we genoeg voor 2 weken verblijf hier, hoewel we er maar vier dagen terugkomen. Maar dat weet je altijd pas achteraf.

Het tweede deel verloopt zo mogelijk nog sneller. Klopt, want maar 10 uur vliegen. En grotendeels 's nachts. Op rij 44 gaat het licht het laatste uit en het eerste weer aan. We beginnen de nieuwe dag met bier en wijn (we zijn nog niet helemaal in het juiste ritme).
Auckland Airport is een verschrikking. Ellenlange wachtrijen om de bagage te checken, want ze zijn als de dood dat je vreemde beessies meebrengt. En daar hebben ze er zelf al genoeg van. Zelfs de zolen van onze treckingschoenen worden gecontroleerd. En owee als je niet aangeeft dat je ze aan hebt! 100.000 dollar boete staat er op.
De binnenlandse vluchten lijken op een treinreisje bij ons. Het toestel vertrekt een half uur te laat. Het weerzien met de kinderen bij aankomst in Christchurch is er niet minder om. We vieren het met een etentje in de stad. De rest van de vakantie moeten we zelf koken is de bedoeling. Benieuwd hoelang we dit goede voornemen volhouden.

Christchurch - Glentunnel
Zo'n 2-persoonscampertje is een ideaal ding als je maar niet al te groot bent. De grootste van ons vieren is 1.70 m. Om te wennen aan het links rijden met een stuur rechts nemen we ze mee de stad in, rijden maar 1 keer verkeerd en parkeren ze half op de oprit van de parkeergarage van het hotel. Koffers erin en wegwezen. Eerste halte is Glentunnel, slechts zo'n 50 km buiten de stad. Het links rijden ken ik van de Ierlandreis van Le Champion. En de familie De Bruin heeft chauffeursbloed. Geen centje pijn dus! Het landschap ziet er hier nog uit als de Wieringermeer, maar ze verbouwen hier geen kolen. Wel veel druiven voor hun voortreffelijke wijnen. Wim kan zijn lol op.

Arthurs Pass
De volgende dag willen we naar de westkust. Eindbestemming is Punakaiki. Daar kom je alleen als je de Arthurs Pass over gaat. De bergrug kent geen uitlopers, het lijkt of je tegen een muur aan rijdt. De klim gaat redelijk geleidelijk, de afdaling niet. 16% staat er op de borden. En de haarspeldbochten zijn ze vergeten aan te brengen!

De rest van het verhaal volgt zo gauw mogelijk. We moeten hoognodig op pad naar Lake Tekapo, anders is de receptie van de camping gesloten.