Mag die ventilator uit?

De fietsers onder ons weten wat deze kreet betekent: je waait hier uit je campervan. Maar, de afgelopen dagen was het weer weer zoals ik het besteld had. Bright and shining.

Picton - Wellington
De overtocht verliep voorspoedig. De Tasmanzee was volgens ons een spiegel, maar degenen die de kots moesten opruimen zijn het daar vast niet mee eens. Vanuit Picton vaar je door de Marlborough Sounds. Ze delen daar sigaretten uit vanwege de gratis promotie.(jammer dat ik alleen shag rook)

Wellington - Napier
In Wellington scheidden zich onze wegen voor korte tijd. Wim en Anneke nemen weg 1 langs de kust, John en Greet weg 2 direct naar Hastings. We komen er allemaal zonder kleerscheuren aan. Had ik maar geweten dat het nauwelijks om is via weg 1. Nu moest ik via Upper Hutt en die klim naar 555 m via een heuse bergweg vond Greet niet zo leuk. Ze zat aan de verkeerde kant, d.w.z. naast het ravijn. (zie foto's)

De volgende passage slaat alleen op John en Greet. Wim en Anneke zijn in twee dagen naar Napier gereden, met vooral veel relax-uurtjes en de nodige wijn. We ontmoetten elkaar weer in Napier.
Voor de familieleden: Frida maakt het goed. Leuk haar na 6 jaar (dus geen 12) weer eens te zien. De overige contacten bestaan alleen uit e-mailcontacten af en toe een telefoontje.

Dankzij hun kennis van de omgeving klimmen we naar de punt van Te Maka Peak (per auto, dat is al moeilijk genoeg). Van afstand lijkt deze 'berg' op een liggende reus met een dikke buik. Volgens de legende was Te Maka verliefd op de dochter van het Maori-opperhoofd en om in aanmerking te komen kreeg hij tien moeilijke opdrachten. De laatste werd zijn dood. Hij moest zich een weg door de berg eten en daar is hij in gestikt.

Belangrijkste bezienswaardigheid in de directe omgeving is de Gannet-kolonie op Cape Kidnappers. Gezeten op een aanhanger achter een tractor overbrug je de 13 km langs het strand naar de Cape. Over het grind, door het water, bumpend over de rotsen, zou iets zijn voor de Tilburgsse kermis. Aangekomen moet je nog een takke eind klimmen, maar daar zijn ze dan: een hele kolonie prachtig getekende vogels (Jan van Genten). Ze blijven keurig achter de afscheiding.

Cape Kidnappers dankt zijn naam aan Captain Cook. Hier probeerden de Maori's zijn Haitiaanse scheepsjongen te kidnappen. Hij kon ontsnappen toe ze de kano's aan flarden schoten. Sindsdien heeft deze rotspunt deze naam.

Napier
Renske en Wim zijn inmiddels ook aangekomen bij tante Frida. Zij moesten wel, want ze hebben hier hun in Indonesië vervaardigde trouwkleren naar toe gestuurd. En tante Frida is handig met een naaimachine.
Vrijdag ontmoetten we elkaar in Napier, de Art Deco-stad. Compleet verwoest tijdens de aardbeving van 1931 (evenals Hastings trouwens) en in no-time herbouwd in de stijl van die tijd. Eeuwig zonde dat er geen paal en perk wordt gesteld aan de inrichting van winkelstraten e.d. Het vloekt. Schitterende antieke gevels met daaronder schreeuwende reclameborden en neonreclames. Maar een paar zijn nog authentiek. Wim vond er een leuk autootje, maar helaas 'not for sale'.

Napier - Gisborne
Dat is snel verteld. 210 km door een schitterend landschap, toch wel weer gruwelijke klimmen en afdalingen, maar we raken er aan gewend. Bochten met een adviessnelheid van 25 km/h zijn eerder regel dan uitzondering. Het waait, sorry, het stormt de hele dag. En we schieten lang niet zo snel op als we willen. Vanwege de wind hebben we de route aangepast, want 400 km kustweg met dit weer is vragen om problemen.

Inmiddels schijnt de zon weer. We kunnen buiten eten (beschut).

That's all folks.
Morgen maar weer eens een stuk wandelen.

Mamas en Papas.