Het geluk is met ons

1-2 februari

‘Zware regenbuien’ luidt de weersvoorspelling voor de regio waar we naar toe willen, de Coromandel. Gelukkig kloppen voorspellingen ook wel eens niet. We vertrekken in korte broek bij een weliswaar bescheiden zonnetje. Hier aan de kust valt het allemaal wel mee. Tegen de koffiestop is het gewoon weer zomers weer.

We zijn zo gewend aan rustige wegen, dat het vandaag even schrikken wordt. We vinden Tauranga op ons pad en dat is een serieuze havenstad. De SH loopt er grotendeels doorheen. In de buitenwijken, midden in het industriegebied, kun je rechtsaf naar Tauranga Beach. Hier is de grootste attractie van de regio te vinden: Mt Manganui. Volgens de legende is dit ook een uit Tongariro Park verjaagde reus, net als Taranaki. Ook aan het rollebollen geweest met Pihanga. Hij trok naar het noorden tot hij niet verder kon. En inderdaad, hij staat met z’n ‘voeten’ in het water. Hij valt vooral op omdat er binnen een straal van minstens 25 km geen heuvel van importantie te vinden is. Je kunt wel zien dat je hier in een stadse omgeving bent. Op de mooiste plekjes staan luxe appartementencomplexen en langs de kilometerslange boulevard volop aantrekkelijke (vakantie)bungalows. De jachthaven is indrukwekkend vol.

Buiten Tauranga komen we weer in ons vertrouwde landschap. Smalle wegen met de nodige bochten. Het schiereiland Coromandel is vakantiegebied voor de NZders zelf, met name voor Aucklanders. De oostkust telt tientallen campings, vanwege de zandstranden. Het binnenland is een en al natuurgebied. De SH heet hier dan ook Great Ocean Road (of is die in Australië?). We komen voornamelijk tegenliggers tegen. Met boottrailers en jachten, variërend van sloep tot zeewaardige vissersboot. Er zijn twee publiekstrekkers: Hot Water Beach en Cathedral Cove. We hebben uitgedokterd dat je dan het beste in Hahei kunt overnachten. Dat ligt er precies tussenin en voor Cathedral Cove moet je er doorheen. Het gehucht bestaat voornamelijk uit buitenverblijven van twee verdiepingen. Vanaf je balkon kun je dan nog net een puntje oceaan zien. Dichtstbijzijnde grotere plaats is Whitianga, maar daarvandaan naar de bezienswaardigheden betekent 60 km omrijden. Er ligt nl. een fjordachtige inham tussen.

Het ‘backpackers hotel’ in Hahei is verreweg het leukste tot nu toe. Het telt twee kamers, een twee- en een driepersoons, op de benedenverdieping van de woning van een bijzonder aardig echtpaar. Zo te zien van Engelse afkomst. Typical British. Badkamer en wasruimte op de gang en net te krappe zitkamer aan de voorzijde. Er zit geen slot op de schuifpui. Voor de keuken moet je door de garage naar de bovenverdieping. Even laten weten hoe laat je wilt koken, dan zorgt zij dat ze klaar is. Afhankelijk van het weer gebruik je de eettafel in hun woonkamer of op het terras. De voor- en achtertuin zijn indrukwekkend. Dit zijn liefhebbers, zoveel is duidelijk. Eén min puntje slechts: het stikt hier van de muggen.

De bezienswaardigheden zijn hun reputatie waard. Voor de ‘Cove’ moet je een pittige helling op naar een iets te krappe parkeerplaats. Vraag me af hoe het hier in het hoogseizoen toegaat. Daarvandaan moet je een half uur lopen over een op- en neergaand pad om het strand te bereiken. Met je rollator kom je er niet. Heel apart, die cove. Wel fotogeniek.

Voor Hot Water Beach moet je even op het tij letten. Bij ‘Mum and Dad’ staan schoppen klaar. Ook hier zijn we blij dat het hoogseizoen voorbij is. Er is hier geothermische activiteit in de ondergrond op een stukje van 100 m strand. Als je voetzolen in het zand zakken is het ineens 40 graden. Doe je een stap opzij is het weer over. Of nog heter. Grap is om een kuil voor je zelf te graven, dan heb je je eigen warmwaterbadje. Als je net lekker op diepte zit komt er een verdwaalde golf en is je kuil weer weg. Ik werk me in het zweet, maar Greet, in haar nieuwe badpak, krijgt alleen een natte kont. Een hete natte kont. Lachen joh!

We willen toch ook wel even in Whitianga kijken in de veronderstelling dat het een vakantieoord is. Als je niet om het meertje heenrijdt kun je met een voetgangerspontje oversteken. Ook hier weer een indrukwekkende jachthaven, ditmaal met een luxe bar/restaurant, maar het hele dorp heb je in een kwartiertje gezien. Het is inmiddels steeds zonniger geworden. Wat nou zware regenbuien. Terug naar Hahei, boodschappen doen en zelfgemaakt diner op het terras.

’s Avonds duiken we eens goed in de afstandstabellen. Bijna zes weken lijkt een hele tijd, maar ze gaan harder dan je denkt. Het is nu dinsdag en vast staat dat we zaterdagavond in Auckland moeten zijn. Zondagochtend voor 10 uur moeten we de auto inleveren. Wat staat er nog op ons lijstje ‘things to do’? Coromandel afmaken, Bay of Islands, Cape Reina, het Kauribomen reservaat en Auckland zelf. Dat gaan we dus niet halen. We kiezen voor de Kauribomen. De mooiste staan in het Waipoua Forest. Dat gaat in één dag niet lukken. Dus volgende bestemming: Whangarei.

Tot Opononi/Omamere.

Greet&John